Любовь - Ежовы Рукавицы

Шёл человек, шёл себе по полю.

Левую ногу догонял правой.

За такой большой-огромной любовью.

За такой великой-вечною славой.

Он проливных дождей не страшился.

Он не искал у неба подмоги.

Спать на сырую землю ложился.

Ах…

Знал человек, знал себе он цену: выше, чем у дворца золотого.

Выйти из вод сухим, из войн - целым дал человек, дал себе он слово.

И ни сетей, ни пуль не боялся.

И не просил о помощи свыше.

Шёл и смеялся, и не заметил, как она остановилась.

Шёл человек, шёл себе по лесу,

всех дураков Иванов умнее.

Думал: «Какая выйдет принцесса?

С русой косой или потемнее?»

Он с комарами наглыми бился.

Он не искал у неба подмоги.

Плакать на пень корявый садился.

Ах…

Пил человек, пил себе безмерно.

С феей лесной забыл о печали.

«Что горевать, когда непременно

завтра любовь свою повстречаю?»

И ни волков, ни змей не боялся.

И не просил о помощи свыше.

Пил и смеялся, и не заметил, как она остановилась.

Врал человек, врал себе с азартом.

Дёгтя не чуял в медовой речи.

«Что волноваться, если назавтра с милой моей назначена встреча?»

Он в расписной рубахе родился.

Он взял себе в помощники ветер.

Он не заметил, как заблудился.

Ах…

Но шёл человек, шёл себе по миру.

Подвигов ждал, любви и обеда.

«Скоро вернусь с невестой в квартиру - вот удивлю друзей и соседа!»

И не найти следов не боялся.

И не искал у неба подмоги.

Тот, кто над ним смеялся – тот сам дурак…

Er liep een man over het veld.

Het linkerbeen haalde het rechter in.

Voor zo'n grote, enorme liefde.

Voor zo'n grote eeuwige glorie.

Hij was niet bang voor zware regenval.

Hij zocht geen hulp uit de hemel.

Hij ging op de vochtige aarde liggen om te slapen.

Oh…

De man wist het, hij kende zijn eigen waarde: hoger dan die van een gouden paleis.

Om droog uit het water te komen, uit oorlogen - een man gaf een geheel, hij gaf zichzelf een woord.

En hij was niet bang voor netten of kogels.

En vroeg niet om hulp van bovenaf.

Hij liep en lachte, en merkte niet hoe ze stopte.

Een man liep, hij liep door het bos,

Ivanov is slimmer dan alle dwazen.

Ik dacht: “Wat voor prinses komt er uit?

Met een lichtbruine vlecht of donkerder?

Hij vocht tegen arrogante muggen.

Hij zocht geen hulp uit de hemel.

De onhandige ging zitten huilen op een boomstronk.

Oh…

De man dronk, hij dronk enorm voor zichzelf.

Met de bosfee vergat ik verdriet.

“Wat te treuren als je zeker?

Zal ik mijn liefde morgen ontmoeten?

En hij was niet bang voor wolven of slangen.

En vroeg niet om hulp van bovenaf.

Drinken en lachen, en merkte niet hoe ze stopte.

Een man loog, hij loog tegen zichzelf met passie.

Ik rook de teer niet in honingspraak.

"Waarom zorgen maken als ik morgen een afspraak heb met mijn liefje?"

Hij werd geboren in een geverfd hemd.

Hij nam de wind als zijn assistent.

Hij merkte niet hoe verloren hij was.

Oh…

Maar een man liep, liep zijn weg door de wereld.

Wachten op exploits, liefde en diner.

"Binnenkort zal ik met de bruid terugkeren naar het appartement - ik zal mijn vrienden en buurman verrassen!"

En ik was niet bang om sporen te vinden.

En zocht geen hulp vanuit de lucht.

Degene die hem uitlachte is de dwaas zelf...