Deplorable Miscalculations - Wretched

Swept myself away, from the troublesome future

I have bestowed upon you

Cast myself away, from the grips of your demise

Waiting impatiently for this insufferable pain to subside

As I walk these barren lands

To hide my insecurities, I confide in nothing

The nourishment won’t take me far away

From the constant memoirs of you

Waiting impatiently

For this unbearable thirst to subside

Ripping through the branches

As I sink my teeth into flesh

Drawing life from the slow

(From the weak)

Sustaining myself

I cannot withstand a lack of procreating life

Within the barrage you’re allowing through your gates

Our fold remains to be alleviated

Swallow the pride of the stand

That has forced itself through this brace

Condemn this need

(the wanting, the crave)

That dispossesses me of my absence

I am so loving, I can be gentle

Now the sun is streaming pathways

That lead against my will

Where it’s revealed that

This was my gravest mistake

What they told me was erroneous

What they told me was that you had left this world

Waiting impatiently for this insufferable pain to subside

I’ll take these legs into a lair of unending flame

Veegde mezelf weg, van de lastige toekomst

Ik heb je geschonken

Werp mezelf weg, uit de greep van je ondergang

Ongeduldig wachten tot deze ondraaglijke pijn wegebt

Terwijl ik door deze dorre landen loop

Om mijn onzekerheden te verbergen, vertrouw ik niets toe

De voeding zal me niet ver weg brengen

Uit de constante memoires van jou

Ongeduldig wachten

Om deze ondraaglijke dorst te laten bedaren

Door de takken scheuren

Terwijl ik mijn tanden in het vlees zet

Leven uit het langzame leven

(Van de zwakken)

mezelf in stand houden

Ik kan niet tegen een gebrek aan voortplantend leven

Binnen het spervuur ​​dat je door je poorten laat

Onze plooi moet nog worden verlicht

Slik de trots van de stand door!

Dat heeft zichzelf door deze beugel geforceerd

veroordeel deze behoefte

(het willen, het hunkeren)

Dat ontneemt me van mijn afwezigheid

Ik ben zo liefdevol, ik kan zachtaardig zijn

Nu stroomt de zon over paden

Die leiding tegen mijn wil in

Waar is geopenbaard dat

Dit was mijn grootste fout

Wat ze me vertelden was onjuist

Wat ze me vertelden was dat je deze wereld had verlaten

Ongeduldig wachten tot deze ondraaglijke pijn wegebt

Ik neem deze benen mee naar een hol van oneindige vlammen