Millersdale - William Doyle

And so everything fell upon me

Cascading indefinitely

But in a sense

I felt it cement my place in it all

My resolve

I opened up and bloomed

From a house that is no longer mine to behold

One residence wrapped in ivy

End terrace life, tilting slightly

The shape of grief is condensed

Between the glazing that framed every scene

Immense and excellent mess

That was floating / wild / free

It’s no golden age

Or golden longing

Just iron cast, monolithic

Reminders of the lack of a tether

As light as the days were alive

The open fire

The flames of creation

The flames of a lessening dread

En dus viel alles op mij

Trapsgewijs oneindig

Maar in zekere zin

Ik voelde dat het mijn plek in het geheel vormde

Mijn oplossing

Ik ging open en bloeide

Van een huis dat niet langer van mij is om te zien

Een woning gewikkeld in klimop

Beëindig de levensduur van het terras, lichtjes kantelen

De vorm van verdriet is gecondenseerd

Tussen de beglazing die elke scène omlijstte

Enorme en uitstekende puinhoop

Dat was drijvend / wild / gratis

Het is geen gouden eeuw

Of gouden verlangen

Gewoon gietijzer, monolithisch

Herinneringen aan het ontbreken van een ketting

Zo licht als de dagen leefden

het open vuur

De vlammen van de schepping

De vlammen van een afnemende angst