May I Call You Beatrice - Wild Strawberries

Just a little thought in the head of the one

With the sunburnt cheeks and the eyes to the ground

Making earwaxed tongue-tied gutter sounds

Thinking of the lost rib, dialing the indelible

Thinking the unthinkable-no one’s home

And the eyes say I don’t believe we’ve met

I don’t believe you’ve had the privilege

I don’t believe we’ve met

When the wind blows cold

And the eyes of the child grow old

When the erratic conga rises and falls

Above the faithful metronome

You can take me back to the gravestone

See her strain from the weight of the globe

Spinning around his assumptions-barefoot and tight-lipped

He in his favourite chair blowing his world around

First she’s Beatrice, then she’s a pumpkin

Then she’s a faded leaf in a book on his pantry shelf

The head sees the hand play with the ring in the pocket

And the head knows the hand knows the ring is as round

As the tear-soaked shoulder in a room in another town

The ring is getting heavy and so is the crown

Which she drags to the chair feebly to keep the swelling down

When the bird in the bush is worth two in the hand

And the empty cage holds the empty man

The bird keeps flying from the Orgoglian rising

And the phone keeps ringing and the phone keeps ringing

And the ring keeps slipping and the phone

And the phone keeps on ringing

And he’s thinking about the one who got away

Gewoon een kleine gedachte in het hoofd van die ene

Met de zonverbrande wangen en de ogen op de grond

Met oorsmeer vastgebonden gootgeluiden maken

Denkend aan de verloren rib, het onuitwisbare kiezen

Denken aan het ondenkbare - niemand thuis

En de ogen zeggen dat ik niet geloof dat we elkaar hebben ontmoet

Ik geloof niet dat je het voorrecht hebt gehad

Ik geloof niet dat we elkaar hebben ontmoet

Als de wind koud waait

En de ogen van het kind worden oud

Wanneer de grillige conga stijgt en daalt

Boven de trouwe metronoom

Je kunt me terugbrengen naar de grafsteen

Zie haar spanning van het gewicht van de wereld

Draaiend rond zijn veronderstellingen - blootsvoets en op elkaar geklemd

Hij in zijn favoriete stoel blaast zijn wereld rond

Eerst is ze Beatrice, dan is ze een pompoen

Dan is ze een verschoten blad in een boek op zijn voorraadkast

Het hoofd ziet de hand spelen met de ring in de zak

En het hoofd weet dat de hand weet dat de ring zo rond is

Als de betraande schouder in een kamer in een andere stad

De ring wordt zwaar en de kroon ook

Die ze zwakjes naar de stoel sleept om de zwelling te verminderen

Wanneer de vogel in de bush twee waard is in de hand

En de lege kooi houdt de lege man vast

De vogel blijft vliegen van de Orgoglian-opkomst

En de telefoon blijft rinkelen en de telefoon blijft rinkelen

En de ring blijft wegglijden en de telefoon

En de telefoon blijft rinkelen

En hij denkt aan degene die is ontsnapt