Hiding in the Flood - White Fox Society

Paranoia burns like an infection

but I can take the pain there’s no redemption.

When death keeps calling my name

I can’t resist this reckless attraction.

I’ve let myself collapse and now others carry the weight.

By the time I clear my mind, will it be too late

Consequences in the distance, lost in this instance.

Hiding in the flood.

Just place the blame on the chemicals running through my veins.

Hitting rock bottom just to escape the fallout.

Can’t trust my senses when I’m looking for a way out.

I can’t resist it, wish I could jump ship off this love/hate relationship.

Trying to run but I can’t hide,

I got a thousand reasons why but not enough to convince me otherwise.

The devil on my shoulder won’t tip me over.

Hell is on either side of me.

I’ve let myself collapse and now others carry the weight.

By the time I clear my mind, will it be too late

Consequences in the distance, lost in this instance.

Hiding in the flood.

Just place the blame on the chemicals running through my veins.

Hitting rock bottom just to escape the fallout.

Can’t trust my senses when I’m looking for a way out.

I wish I built up monuments as much as my tolerance.

Even though they’d crumble under the pressures of indulgence.

It’s the way that it goes, swaying with ebb and the flow.

I swear I’ll stop but then I just turn around to fill my cup full.

It’s overflowing.

Hiding in the flood.

Hiding in the flood.

Hiding in the flood.

Just place the blame on the chemicals running through my veins.

Hitting rock bottom just to escape the fallout.

Can’t trust my senses when I’m looking for a way out.

Paranoia brandt als een infectie

maar ik kan de pijn aan, er is geen verlossing.

Als de dood mijn naam blijft roepen

Ik kan deze roekeloze aantrekkingskracht niet weerstaan.

Ik heb mezelf laten instorten en nu dragen anderen het gewicht.

Zal het te laat zijn tegen de tijd dat ik mijn hoofd leeg heb gemaakt?

Gevolgen in de verte, verloren in dit geval.

Verscholen in de vloed.

Geef mij maar de schuld aan de chemicaliën die door mijn aderen stromen.

Een dieptepunt bereiken om aan de gevolgen te ontsnappen.

Ik kan mijn zintuigen niet vertrouwen als ik een uitweg zoek.

Ik kan het niet weerstaan, ik wou dat ik uit deze liefdes-/haatrelatie kon springen.

Ik probeer weg te rennen, maar ik kan me niet verbergen,

Ik heb duizend redenen waarom, maar niet genoeg om me van het tegendeel te overtuigen.

De duivel op mijn schouder zal me niet omverwerpen.

De hel staat aan weerszijden van mij.

Ik heb mezelf laten instorten en nu dragen anderen het gewicht.

Zal het te laat zijn tegen de tijd dat ik mijn hoofd leeg heb gemaakt?

Gevolgen in de verte, verloren in dit geval.

Verscholen in de vloed.

Geef mij maar de schuld aan de chemicaliën die door mijn aderen stromen.

Een dieptepunt bereiken om aan de gevolgen te ontsnappen.

Ik kan mijn zintuigen niet vertrouwen als ik een uitweg zoek.

Ik wou dat ik net zoveel monumenten had opgebouwd als mijn tolerantie.

Ook al zouden ze bezwijken onder de druk van toegeeflijkheid.

Het is de manier waarop het gaat, zwaaiend met eb en vloed.

Ik zweer dat ik zal stoppen, maar dan draai ik me gewoon om om mijn kopje vol te vullen.

Het loopt over.

Verscholen in de vloed.

Verscholen in de vloed.

Verscholen in de vloed.

Geef mij maar de schuld aan de chemicaliën die door mijn aderen stromen.

Een dieptepunt bereiken om aan de gevolgen te ontsnappen.

Ik kan mijn zintuigen niet vertrouwen als ik een uitweg zoek.