The Antidote - Voices

Daring off the road

To go where no-one knows

Fading

She can not speak my name

I’m jealous of the rain

Falling

The blackness of her stare

Is poisoning the air

Which we’re breathing

Behind distorted eyes

That which we despise

Loving

Daring off the road

To go where no-one knows

Fading

She can not speak my name

I’m jealous of the rain

When it’s falling

The blackness of her stare

Is poisoning the air

Which we’re breathing

Behind distorted eyes

That which we despise

Loving each other to death

Eyes diffused with mercury

Veins filled with the impurity of lead

Eyes diffused with mercury

Veins filled with the impurity of lead

In the hospital light intensity of the cafe, he gasps bitter coffee,

shifting heavily on rancid furniture

Nobody speaks English here and he submerges his identity in the anxious cadence

of unsympathetic sounding discourse

With time the ego slowly emerges and the desperation urges his rash exposure to

the rancid night air, drinking breaths of sewer sod and smoke, scoring

liquorice black pollution onto the soul

He retches and watches the poison hit the sewer grill, tremulous he glimpses an

artist sketching him from the cafe window, charcoal tip capturing his trauma on

paper

Is this real?

Is this happening?

What must he look like to the artist, the observer?

The reflection in the window surprises him, he scarcely recognises himself

Why did they poison him?

They left this detail out of the script, the director capturing his real

reaction

He’s a professional and delivers a professional performance, they can’t catch

him out

Van de weg af durven

Om te gaan waar niemand het weet

Vervagen

Ze kan mijn naam niet uitspreken

Ik ben jaloers op de regen

vallen

De zwartheid van haar blik

Vergiftigt de lucht?

die we inademen

Achter vervormde ogen

Dat wat we verachten

liefdevol

Van de weg af durven

Om te gaan waar niemand het weet

Vervagen

Ze kan mijn naam niet uitspreken

Ik ben jaloers op de regen

Als het valt

De zwartheid van haar blik

Vergiftigt de lucht?

die we inademen

Achter vervormde ogen

Dat wat we verachten

Van elkaar houden tot de dood

Ogen diffuus met kwik

Aderen gevuld met de onzuiverheid van lood

Ogen diffuus met kwik

Aderen gevuld met de onzuiverheid van lood

In de ziekenhuislichtintensiteit van het café hapt hij naar bittere koffie,

zwaar verschuivend op ranzige meubels

Niemand spreekt hier Engels en hij dompelt zijn identiteit onder in de angstige cadans

van onsympathiek klinkend discours

Na verloop van tijd komt het ego langzaam boven en de wanhoop dringt erop aan dat hij zich overhaast blootstelt aan:

de ranzige nachtlucht, ademen van rioolzoden en rook, scoren

zoethout zwarte vervuiling op de ziel

Hij kokhalst en kijkt hoe het gif het rioolrooster raakt, bevend werpt hij een glimp op en

kunstenaar schetst hem vanuit het caféraam, houtskooltip die zijn trauma vastlegt op

papier

Is dit echt?

Gebeurt dit?

Hoe moet hij eruitzien voor de kunstenaar, de waarnemer?

De weerspiegeling in het raam verrast hem, hij herkent zichzelf nauwelijks

Waarom hebben ze hem vergiftigd?

Ze lieten dit detail uit het script, de regisseur legde zijn echte vast

reactie

Hij is een professional en levert een professionele prestatie die ze niet kunnen pakken

hem eruit