Päivänsäde ja menninkäinen - Vesa-Matti Loiri

Aurinko kun päätti retken

Siskoistaan jäi jälkeen hetken

Päivänsäde viimeinen

Hämärä jo mailleen hiipi

Päivänsäde kultasiipi

Aikoi juuri lentää eestä sen

Vaan menninkäisen pienen näki vastaan tulevan;

Se juuri oli noussut luolastaan

Kas, menninkäinen ennen päivän laskua ei voi

Milloinkaan elää päällä maan

He katselivat toisiansa

Menninkäinen rinnassansa

Tunsi kuumaa leiskuntaa

Sanoi: «Poltat silmiäni

Mutten ole eläissäni

Nähnyt mitään yhtä ihanaa!

Ei haittaa vaikka loisteesi mun sokeaksi saa

On pimeässä helppo vaeltaa

Käy kanssani, niin kotiluolaan näytän sulle tien

Ja sinut armaakseni vien!"

Mut säde vastas: «Peikko kulta

Pimeys vie hengen multa

Enkä toivo kuolemaa

Pois mun täytyy heti mennä

Ellen kohta valoon lennä

Niin en hetkeäkään elää saa!»

Ja niin lähti kaunis päivänsäde, mutta vieläkin

Kun menninkäinen yksin tallustaa

Hän miettii miksi toinen täällä valon lapsi on

Ja toinen yötä rakastaa

De zon maakte een einde aan de reis

Ze bleef een tijdje achter bij haar zussen

De laatste lichtstraal

De schemering viel al in

Daglicht gouden vleugel

Wilde er net voor vliegen

Maar het oude kleintje zag aankomen;

Het was net uit zijn hol gekomen

Kas, de venkel voor zonsondergang kan niet

Leef nooit op aarde

Ze keken elkaar aan

Menninkäinen in zijn borst

Voelde een hete menigte

Zei: «Je brandt mijn ogen

Maar ik leef niet

Heb je iets geweldigs gezien!

Het maakt niet uit of je genialiteit me verblindt

Het is gemakkelijk om in het donker rond te dwalen

Kom met me mee, dan wijs ik je de weg naar mijn thuisgrot

En in godsnaam neem ik je mee!"

Maar de straal antwoordde: «Holy goblin

Duisternis beneemt je de adem

En ik wens de dood niet

ik moet nu gaan

Ellen staat op het punt het licht in te vliegen

Zo kan ik geen moment leven!"

En zo ging de mooie zonnestraal, maar toch

Wanneer de venkel alleen vertrappelt

Hij vraagt ​​zich af waarom hier nog een kind van het licht is

En een ander houdt van de nacht