She Is Calling - Umbra Et Imago

Aus dem Dunkel einer schwarzen Nacht

vernehm´ Ich eine Stimme und deren Macht

Nicht das Licht um ihre Stirn

Läßt das Blut in den Adern frieren

Der ruhige Ton, mit dem Sie spricht

Treibt mir den Schweiß in´s Gesicht

Sie meint, das Sie mich gut kenne

Ob ich wüßte, das meine Seele brenne

Was ich an dieser Welt noch fände?

Das ein bißchen Mut mir gut stände

Und Ich weiß, ich werde langsam paranoid

Und Sie summt ein kleines Totenlied

Werde Ich langsam paranoid?

Ist das mein kleines Totenlied?

Ich schließe die Augen — versuche, zu entkommen

Da fühle Ich mich kalt an der Hand genommen

«Komm mit mir, ich zeige Dir mein Feuerreich!»

Höre ich Sie sagen — und sogleich

Merke Ich den metaphysischen Bann

Wie ist dein Name?

— frage ich sodann

Sie heiße Schicksal, Ich würde das doch wissen

Nur Mut, wir würden Alle einmal gehen müssen

Ich sehe mein Blut aus tausend Wunden rinnen

Was ist geschehen -Ich will mich schnell besinnen

Ich stiere in´s Dunkel, in den leeren Raum

Da sehe Ich ihn leuchten, ihren fernen Traum

Komm mit mir, Es wird Zeit

Diese Welt zu verlassen

Ich kann Nichts sehen, Nichts tun

Fühle mich nur verblassen

Welch dunkle Macht regiert hier?

Will ich noch fragen

Doch der Wille fehlt — Es auch zu sagen

Im Dunkel zu der Todesstund´

Fühle Ich auf der Haut den Rosenmund

Nicht die Gestalt, Nicht das Licht auf ihrer Stirn

Läßt das Blut in den Adern frieren

Der ruhige Ton, mit dem Sie spricht

Brennt mir den Tod in´s Gesicht

She is calling — she is calling

The other Side is calling

She is calling — she is calling

The other Side is calling

Uit de duisternis van een zwarte nacht

Ik hoor een stem en zijn kracht

Niet het licht rond haar voorhoofd

Laat het bloed in je aderen bevriezen

De rustige toon waarop ze spreekt

Doet mijn gezicht zweten

Ze zegt dat je me goed kent

Als ik wist dat mijn ziel in brand stond

Wat zou ik nog meer in deze wereld vinden?

Dat een beetje moed me goed zou staan

En ik weet dat ik paranoïde word

En ze neuriet een doodsliedje

Word ik paranoïde?

Is dat mijn doodsliedje?

Ik sluit mijn ogen - probeer te ontsnappen

Ik voel me koud bij de hand genomen

"Kom met me mee, ik zal je mijn koninkrijk van vuur laten zien!"

Ik hoor je zeggen - en meteen

Ik merk de metafysische spreuk op

Wat is jouw naam?

— dan vraag ik

Haar naam is Destiny, dat zou ik weten

Kop op, we zouden allemaal een keer moeten gaan

Ik zie mijn bloed uit duizend wonden stromen

Wat is er gebeurd - ik wil er snel over nadenken

Ik staar in het donker, in de lege ruimte

Daar zie ik het schijnen, haar verre droom

Kom met me mee, het is tijd

om deze wereld te verlaten

Ik kan niets zien, niets doen

Voel gewoon vervagen

Welke duistere kracht regeert hier?

ik wil vragen

Maar de wil ontbreekt - om het maar te zeggen

In het donker op het uur van de dood

Ik voel de rozenmond op de huid

Niet de vorm, niet het licht op haar voorhoofd

Laat het bloed in je aderen bevriezen

De rustige toon waarop ze spreekt

Brandt de dood in mijn gezicht

Ze belt - ze belt

De andere kant roept

Ze belt - ze belt

De andere kant roept