Io e la musica - Umberto Bindi

Il vento che correva su Genova

soffiava nella mia fisarmonica

nasceva piano la mia musica

e dentro al cuore solitudine

com’ero io, com’ero io

Cos diverso per l’abitudine

di raccontare tutto alle nuvole

sopra un cortile senza alberi

il mio concerto se ne andava via

da casa mia, volava via

giorni di favola e poi

la luce termin

e come fu non so

io mi ritrovo qui

un vento freddo volta le pagine

di questa storia senza miracoli

ricordo ancora i giorni inutili

gli errori fatti e perdonati mai

ma c’era lei, la musica

giorni pi amari che mai

nessun amico che

credesse ancora in me

ma adesso sono qui

e credo in me

in quello che ho

con una cosa in pi

l’amore

d’accordo, poco

in questo mondo che

non crede pi

in questo mondo che

non crede pi

De wind die over Genua raasde

het blies in mijn accordeon

mijn muziek werd langzaam geboren

en eenzaamheid in het hart

zoals ik was, zoals ik was

Zo anders dan gewoonte

om alles aan de wolken te vertellen

boven een boomloze binnenplaats

mijn concert ging weg

van mijn huis vloog het weg

sprookjesachtige dagen en toen

het licht eindigde

en hoe het was weet ik niet

Ik vind mezelf hier

een koude wind draait de pagina's om

van deze geschiedenis zonder wonderen

Ik herinner me nog de nutteloze dagen

fouten gemaakt en nooit vergeven

maar daar was zij, de muziek

dagen bitterder dan ooit

geen vriend die

geloofde nog steeds in mij

maar nu ben ik hier

en ik geloof in mij

in wat ik heb

met nog een ding

de liefde

oke, niet veel

in deze wereld dat

gelooft niet meer

in deze wereld dat

gelooft niet meer