Игра Эфемерных Чувств - У.эР.А

Я правлю свои вены, лежа в холодной ванне,

открытый газ, включен «на возгоранье»…

От алкоголя в голове моей творится беспредел

и слышится гул опустошенных моих вен…

На серый асфальт тихо падает снег,

мороз на стекле напишет твое имя «грех»…

Лишь зажженная спичка и запах керосина…

сгорит в огне все, что ты во мне любила.

Полет с этажа — это секундное мгновение…

как птица в небесах, последний взмах крыла…

Удар об скалу, удар судьбы, увы, последний, увы,

я так люблю и ненавижу тебя…

Припев:

Все идет вперед, не идет оно назад,

кого это убивает… а кто этому рад…

Есть, что-то вроде, «от вчера до сегодня»,

чтоб забыться в этом, я готов на что угодно …

В отравленной душе моей на дне скопилась грязь

и заливая, вливая, я смываю эту мразь…

В глубине моей души боль тихим эхом отзовется

и я слышу, как сердце все медленней бъется…

Последняя секунда, последней капли грусть,

твои последние слова: «…»

Вены гудят, а сердце просит тепла,

на дне моей души скопилась грусть и тоска…

И проснувшись среди ночи, глядя в потолок,

я слышу шепот своих слов…

Дым сигарет въелся мне в душу,

в мягкое тело тихо входит игла,

угарный газ довел меня до удушья,

я так люблю и ненавижу тебя…

Припев:

Все идет вперед, не идет оно назад,

кого это убивает… а кто этому рад…

Вот так вот в жизни бывает, ты стремишься к чему-то…

а оно все дальше в даль от тебя… и почему так… и откуда,

откуда у них на это силы…

убегать от того, что приятно им было…

А на разваленном столе лежит пачка демидрола,

последний глоток, последнее слово…

Потерян ход мыслей…

самоубийство во благо собственной жизни.

В последний раз я вижу серое небо…

Замершее сердце, холодное тело.

Ты запомнишь навсегда мои последние слова:

Ik recht mijn aderen, liggend in een koud bad,

open gas, ingeschakeld "in brand" ...

Van alcohol in mijn hoofd is er chaos

en je kunt het gerommel van mijn lege aderen horen...

Sneeuw valt stilletjes op het grijze asfalt,

rijp op het glas zal uw naam "zonde" schrijven ...

Alleen een brandende lucifer en de geur van kerosine...

alles wat je in mij liefhad zal branden in het vuur.

Vlucht van de vloer is een tweede moment ...

als een vogel in de lucht, de laatste slag van de vleugel...

Een slag op een rots, een slag van het lot, helaas, de laatste, helaas,

Ik hou zoveel van je en haat je...

Refrein:

Alles gaat vooruit, het gaat niet terug,

wie vermoordt het... en wie is er blij mee...

Er is zoiets als "van gisteren tot vandaag",

om het maar te vergeten, ik ben op alles voorbereid...

Vuil heeft zich op de bodem van mijn vergiftigde ziel opgehoopt

en gieten, gieten, spoel ik dit uitschot weg...

In het diepst van mijn ziel zal de pijn echoën met een stille echo

en ik hoor mijn hart langzamer kloppen...

De laatste seconde, de laatste druppel van verdriet,

je laatste woorden: "..."

De aderen zoemen, en het hart vraagt ​​om warmte,

verdriet en verlangen verzamelden zich op de bodem van mijn ziel...

En midden in de nacht wakker worden, kijkend naar het plafond,

Ik hoor het fluisteren van mijn woorden...

De rook van sigaretten heeft in mijn ziel gevreten,

een naald dringt stilletjes een zacht lichaam binnen,

koolmonoxide deed me stikken,

Ik hou zoveel van je en haat je...

Refrein:

Alles gaat vooruit, het gaat niet terug,

wie vermoordt het... en wie is er blij mee...

Zo gaat het in het leven, je streeft naar iets...

en het is verder en verder van je af... en waarom is het zo... en van waar,

waar halen ze de kracht hiervoor vandaan...

weglopen van wat hen behaagde...

En op de ingeklapte tafel ligt een pakje demidrol,

laatste slok, laatste woord...

Verloren gedachtegang...

zelfmoord omwille van het eigen leven.

Voor de laatste keer zie ik een grijze lucht...

Bevroren hart, koud lichaam.

Je zult je voor altijd mijn laatste woorden herinneren: