Мотыльки - TRUEтень

И вот, ночными мотыльками летели на свет,

Обжигая свои крылья падали вниз.

Кого-то долго ожидает последний рассвет,

Нога холодная наступит на мокрый карниз.

А там, вдали, где облака коснутся земли,

Слепой художник нарисует последний пейзаж.

В старую гавань заплывают тихо корабли.

Твои фантазии давно тебя звали туда.

Ты веришь, это — не конец, а начало всего.

Никто не знает наперед, что там ждет впереди.

Мы излагаем свои мысли в строки стихов.

Свои соблазны нам придется сполна оплатить.

Веди его тропой, что не знала следов.

Один рывок вперед, — и дорожная пыль

Взлетала вверх из открытых окон.

Ты снова слышишь возмущенные крики толпы,

Ты неустанно был готов паутину плести.

Все ожидая похвалы — ты молил небеса,

И укрываясь за бронею бетонных пластин

Ты на изорванных листах все писал и писал;

И не нужна причина, если причина — ты сам.

Когда на взводе ожидают тысячи пружин,

Сыграет в церкви на органе глухой музыкант

Давно заезженный мотив для спасенья души.

Давно лампада не горит на исходе елей,

В просторной комнате один среди вороха книг.

Свежо дыхание рассвета на заднем дворе;

Как оборвется твоя жизнь, высохнет родник.

Припев:

Где духота на их картинах размазала кровь,

Ты совершаешь поединок во имя себя.

И избавляясь навсегда от тяжелых оков,

Тобою принято решение вновь засиять!

En zo vlogen nachtvlinders in het licht,

Brandend vielen hun vleugels naar beneden.

Iemand wacht al heel lang op de laatste dageraad,

Een koude voet zal op een natte richel stappen.

En daar, in de verte, waar de wolken de grond raken,

De blinde kunstenaar zal het laatste landschap schilderen.

Schepen varen rustig de oude haven binnen.

Je fantasieën roepen je daar al lang.

Geloof je dat dit niet het einde is, maar het begin van alles.

Niemand weet van tevoren wat ons te wachten staat.

We drukken onze gedachten uit in dichtregels.

We zullen onze verleidingen volledig moeten betalen.

Leid hem langs het pad dat de sporen niet kende.

Een sprong voorwaarts en stof op de weg

Verrezen uit de open ramen.

Je hoort weer de verontwaardigde kreten van de menigte,

Je was onvermoeibaar klaar om een ​​web te weven.

Allemaal verwachtend lof - je bad tot de hemel,

En zich verschuilen achter het pantser van betonnen platen

Je schreef en schreef alles op gescheurde vellen;

En je hebt geen reden nodig als je de reden zelf bent.

Wanneer duizenden bronnen op het peloton wachten,

Een dove muzikant speelt het orgel in de kerk

Lang afgezaagd motief voor de redding van de ziel.

Lange tijd heeft de lamp niet gebrand aan het einde van de sparren,

In een ruime kamer alleen tussen een stapel boeken.

Frisse adem van de dageraad in de achtertuin;

Als je leven eindigt, droogt de lente op.

Refrein:

Waar de benauwdheid in hun schilderijen het bloed besmeurde,

Je vecht voor je eigen bestwil.

En voor altijd van zware boeien af,

Je hebt besloten om weer te stralen!