Balladen om kapten Magnus Berlin - Tomas Ledin

Jag minns inte när jag första gången hörde berättelsen om

Fartyget Bollsta och dess kaptens dystra öde

Hur som helst, det hela utspelade sig under en av Ådalens mest hektiska

perioder, för drygt hundra år sedan

Det var i September artonhundra-åttiofem

Befälhavare Berlin var på väg hem

Lastat tungt med gods ifrån Härnösand

Styrde han sitt fartyg in mot älvens norra strand

Ja det var bråda tider för en sjökapten

Ändå tacksam för sin lyckliga lott

Hustrun hade sitt jobb som skeppets restauratris

Och med två fasta löner

Tre barn och ett på väg

Snart två kakelugnar, i en egen lägenhet

Var det inte helt lätt att förutse

För kapten Magnus Berlin, vad som skulle ske

Det var vid fyra tiden sikten var klar

Han skulle släppa av ett ny nyförlovat par

Där nära Veda låg en båt och väntade

Man hade rott ut en bit, någon vinkade

Där på decket fullt och med uppmärksam min

Gav han nu order om att lungt sakta in

Med hundra-femtio säckar mjöl ock fem fat sill

Gjordes en gir och då krängde skrovet till

Ja det var bråda tider för en sjökapten

Ändå tacksam för sin lyckliga lott

Hustrun hade sitt jobb som skeppets restauratris

Och med två fasta löner

Tre barn och ett på väg

Snart två kakelugnar, i en egen lägenhet

Var det inte helt lätt att förutse

För kapten Magnus Berlin, vad som skulle ske

Då hela båtens last försköts där på däck

Fylldes kaptenens anlete av skräck

Slagsida situationen blev prekär

Altt gick nu ju snabbt enligt vittnen som var där

Man tog in vatten altt hände på en gång

Ett par öppna ventiler i skeppets försalong

Och fartyget Bollsta, hon sjönk som en sten

Ner i älvens mjörka djup dock utan sin kapten

Ja det var bråda tider för en sjökapten

Ändå tacksam för sin lyckliga lott

Hustrun hade sitt jobb som skeppets restauratris

Och med två fasta löner

Tre barn och ett på väg

Snart två kakelugnar, i en egen lägenhet

Var det inte helt lätt att förutse

För kapten Magnus Berlin, vad som skulle ske

Skräckslagna blickar och skrik en utsträckt hand

Dom flesta klarade sig, simmade in mot land

Men kaptenens havande fru hon klämdes fast

Under några lårar och drogs ner med skeppets last

Kvar på ytan, simmandes mot land

Tom i blicken, fylld av förtvivlan

Sågs han släpa sig upp, satt på en sten

Stumt gråtande, med skakande ben

Där mitt i tumulten som pågick runt omkring

Ropades hans namn, han hörde ingenting

Han satt som fångad i sin uppgivenhet

Vart han sen tog vägen, är det ingen som vet

Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het eerst het verhaal hoorde van

Het schip Bollsta en het grimmige lot van zijn kapitein

Hoe dan ook, het ontvouwde zich allemaal tijdens een van de drukste van Ådalen

perioden, ongeveer honderd jaar geleden

Het was in september achttienhonderdvijfentachtig

Commandant Berlin was op weg naar huis

Zwaar beladen met goederen uit Härnösand

Hij stuurde zijn schip naar de noordelijke oever van de rivier

Ja, dat waren dringende tijden voor een zeekapitein

Nog steeds dankbaar voor zijn geluk

De vrouw had haar baan als scheepsrestaurateur

En met twee vaste salarissen

Drie kinderen en één onderweg

Binnenkort twee tegelkachels, in een apart appartement

Was het niet makkelijk te voorspellen?

Wat zou er gebeuren voor kapitein Magnus Berlin?

Het was om vier uur dat het zicht helder was

Hij zou een nieuw pas verloofd stel afzetten

Daar in de buurt van Veda lag een boot te wachten

Eentje was een beetje uitgeroeid, iemand zwaaide

Daar aan dek volledig en met oplettende mijne

Heb hem nu het bevel gegeven om langzaam naar binnen te vallen

Met honderdvijftig zakken meel en vijf vaten haring

Er werd een bocht gemaakt en toen ging de romp omhoog

Ja, dat waren dringende tijden voor een zeekapitein

Nog steeds dankbaar voor zijn geluk

De vrouw had haar baan als scheepsrestaurateur

En met twee vaste salarissen

Drie kinderen en één onderweg

Binnenkort twee tegelkachels, in een apart appartement

Was het niet makkelijk te voorspellen?

Wat zou er gebeuren voor kapitein Magnus Berlin?

Toen werd de lading van de hele boot daar aan dek verschoven

Angst vervulde het gezicht van de kapitein

Aan de andere kant werd de situatie precair

Alles ging snel volgens getuigen die erbij waren

Er werd water binnengebracht, alles gebeurde tegelijk

Een paar open openingen in de voorsalon van het schip

En het schip Bollsta, ze zonk als een steen

Naar beneden in de donkere diepten van de rivier, echter zonder zijn kapitein

Ja, dat waren dringende tijden voor een zeekapitein

Nog steeds dankbaar voor zijn geluk

De vrouw had haar baan als scheepsrestaurateur

En met twee vaste salarissen

Drie kinderen en één onderweg

Binnenkort twee tegelkachels, in een apart appartement

Was het niet makkelijk te voorspellen?

Wat zou er gebeuren voor kapitein Magnus Berlin?

Geschrokken kijkt en schreeuwt een uitgestoken hand

De meesten van hen overleefden, zwommen naar de kust

Maar de zwangere vrouw van de kapitein werd vastgepind

Onder een paar dijen en naar beneden getrokken met de lading van het schip

Links aan de oppervlakte, zwemmend richting land

Leeg in de blik, vol wanhoop

Werd gezien terwijl hij zichzelf omhoog sleepte, zittend op een rots

Dempen huilen, met trillende benen

Daar temidden van de commotie die overal gaande is

Zijn naam werd genoemd, hij hoorde niets

Hij zat alsof hij gevangen zat in zijn neerslachtigheid

Waar hij toen heen ging, weet niemand