So Free Are The Wolves - Thy Serpent

In the shadows of the trees

I looked that huge icy opening

Where the wolves turmoiled

They seemed so free…

I moved slowly between the trees

Towards the pack of wolves…

They seemed so untouchable

And they didn’t even notice…

At last one of the wolves looked at me

Anger than was face of the wolf

Changed to observing look

Slowly it walked towards me

It didn’t show his teeth

Only its hesitating look

Tears flowed slowly from my eyes

When I realized that it had accepted me

I walked ever closer to that pack of thousandheaded

Wolves started at me, not angirly but observing

At last they came to me

Overturned me down and licked my cold face

Suddenly a huge thuder was

Heard from those mountains

The storms arrived.

Hard wind started to blow

It blew all that snow to my eyes

Wolves watched me for a moment

And ran towards of sunset…

I tried to run after them

But so cold I had that I fell on my knees

I cried teard of desperation

Life was turned its back on to me

Now the death was real

I started to walk towards that icy pond

I looked my self from surface of the ice

So pale and dead I was

I broke the cover of ice with my last stenght

And I allowed myself to flow deep…

With smile on my face I died;

Into those thick waters…

In de schaduw van de bomen

Ik keek naar die enorme ijzige opening

Waar de wolven in beroering waren

Ze leken zo vrij...

Ik bewoog me langzaam tussen de bomen

Op weg naar de roedel wolven...

Ze leken zo onaantastbaar

En ze merkten het niet eens...

Eindelijk keek een van de wolven me aan

Woede dan het gezicht van de wolf

Gewijzigd in kijken naar kijken

Langzaam liep het naar me toe

Hij liet zijn tanden niet zien

Alleen zijn aarzelende blik

Tranen stroomden langzaam uit mijn ogen

Toen ik me realiseerde dat het me had geaccepteerd

Ik liep steeds dichter bij dat peloton van duizendhoofden

Wolven begonnen bij mij, niet angirly maar observerend

Eindelijk kwamen ze naar me toe

Heeft me omvergeworpen en mijn koude gezicht gelikt

Plotseling was er een enorme dreun

Gehoord van die bergen

De stormen kwamen aan.

Er begon harde wind te waaien

Het blies al die sneeuw in mijn ogen

Wolven keken me even aan

En rende richting zonsondergang...

Ik probeerde ze achterna te rennen

Maar ik had het zo koud dat ik op mijn knieën viel

Ik huilde tranen van wanhoop

Het leven werd me de rug toegekeerd

Nu was de dood echt

Ik begon naar die ijzige vijver te lopen

Ik keek naar mezelf vanaf het oppervlak van het ijs

Zo bleek en dood was ik

Ik brak de dekking van het ijs met mijn laatste kracht

En ik stond mezelf toe diep te stromen...

Met een glimlach op mijn gezicht stierf ik;

In die dikke wateren...