Crystalmoors - Thy Serpent

I do profound the death

Inside which it weakens me

Not mine acting does it cause

…it is in fear

But blindness thou see in every mortal —

Dreamlike thought

Including in me

Beheaded I am

Greedly waiting besides thine grotesque being

For a saviour of this soul

Had it even ever been?

Thou all art but blind fruits

In mine created bowl;

Only feeling my hunger to thine flesh

As stars have come old

It Is a desolate night in me again

So I was told

Carried I did the shadow alone

To these crystalmoors

With a bare arm and drop of blood

…as I do recall

My reasons for vast profoundness

Are deepen far away

By the shimmering light of the «ill-face»

I do stand pale and tall…

Wandering about in darkness questioning myself

Was there ever a day at all?

Ik diep de dood in

Waarin het me verzwakt

Niet mijn acteren veroorzaakt het

… het is in angst

Maar blindheid zie je in elke sterveling -

Dromerige gedachte

Inclusief in mij

Onthoofd ben ik

Begerig wachten naast je groteske wezen

Voor een verlosser van deze ziel

Was het zelfs ooit zo geweest?

Jullie zijn allemaal maar blinde vruchten

In de mijne gemaakte kom;

Ik voel alleen mijn honger naar je vlees

Omdat sterren oud zijn geworden

Het is weer een troosteloze nacht in mij

Dus werd me verteld

Ik heb de schaduw alleen gedragen

Naar deze kristalmoerassen

Met een blote arm en een druppel bloed

...zoals ik me herinner

Mijn redenen voor enorme diepgang

Zijn diep ver weg

Door het glinsterende licht van het «slechte gezicht»

Ik sta bleek en lang...

Ronddwalen in het duister en mezelf in vraag stellen

Was er ooit een dag?