Monuments - This Or The Apocalypse

Harsh spoken cadence are these crooked lines we walk by

Yet brilliant beasts of flight

Don’t cease to line our roads home

Drowned amongst a sea of faintly falling ashes

We cannot come back here

Speaking through the slit in your tongue

Crying out that you belong

Just for you are bitter in thought

And you ate of your own heart

In gathering the fragments of the time we’ve sowed

We never chose the crops nor the tares

In burning what’s left of every single field

How could you ever forget?

What is left to build here?

Of which do first we destroy?

Ancient sullen anger

Put your hands in the earth

You were once the roots of something whole

Right there where you stand;

put your hands in the earth

There is nothing left to set us apart

There can never be an end to all the graves and the dust

And we will never wash it from our hands

In carving your name into the marble stone

How could you ever forget?

We cannot come back here

Speaking through the slit in your tongue

Crying out that you belong

Just for you are bitter in thought

And you ate of your own heart

Immensity is now your greatest fear

As it calmly tracks your steps

In planting the seeds along your very home

How could you ever forget?

And all we have left are the monuments

Harde gesproken cadans zijn deze kromme lijnen waar we langs lopen

Maar briljante vliegdieren

Houd niet op onze wegen naar huis te omlijnen

Verdronken tussen een zee van zwak vallende as

We kunnen hier niet terugkomen

Spreken door de spleet in je tong

Schreeuwen dat je erbij hoort

Alleen voor jou ben je bitter in gedachten

En je hebt uit je eigen hart gegeten

Bij het verzamelen van de fragmenten van de tijd die we hebben gezaaid

We hebben nooit de gewassen of het onkruid gekozen

Bij het verbranden van wat er nog over is van elk afzonderlijk veld

Hoe zou je het ooit kunnen vergeten?

Wat moet hier nog worden gebouwd?

Van welke vernietigen we eerst?

Oude norse woede

Steek je handen in de aarde

Je was ooit de wortels van iets heel

Precies daar waar je staat;

steek je handen in de aarde

Er is niets meer om ons te onderscheiden

Er kan nooit een einde komen aan alle graven en het stof

En we zullen het nooit van onze handen wassen

Door je naam in de marmeren steen te kerven

Hoe zou je het ooit kunnen vergeten?

We kunnen hier niet terugkomen

Spreken door de spleet in je tong

Schreeuwen dat je erbij hoort

Alleen voor jou ben je bitter in gedachten

En je hebt uit je eigen hart gegeten

Onmetelijkheid is nu je grootste angst

Omdat het je stappen rustig bijhoudt

Bij het planten van de zaden langs je hele huis

Hoe zou je het ooit kunnen vergeten?

En alles wat we nog hebben, zijn de monumenten