Architeuthis - This Or The Apocalypse

We’re standing in water

Suppressed by manmade embankment.

And you were just a channel

Heading westward from my arms,

From my choleric heart,

From my calm yet desperate hands,

Seeking to tear each limb from every second guess.

With a choleric heart,

Let the winds be shrill,

Let the water rise

And take all that’s left of my own guile.

We looked back towards the damage,

And we were doomed to know the worst of it.

By day, all our hopes, bare, swallowed whole

In the brine.

What of the stars, what of our kings,

What of your selfish prayer for light?

Nothing yields our Eastern skies-

How could you let this happen?

We breathe in darkness.

And it seems while we were waiting prone,

Famine had written fiend

Upon all our brilliant, desolated, plight.

Staring straight ahead into the unmovable.

Is it our pacing around the sun

That made you fold your hands in grace?

Of but one thought we are now,

Within silence.

And the waves stood dead,

Reflected not the sky.

Everything is still, panoramic night.

I will share your grave,

Atop the floodwater.

I will share your grave,

With every throne consumed.

Words unnecessary,

Screamed indifferently.

Rings of foreign masses.

Dark mobility.

These are the walls that shake when the Earth is silent.

To become passion.

We staan ​​in het water

Onderdrukt door door de mens gemaakte dijk.

En je was gewoon een kanaal

Op weg naar het westen vanuit mijn armen,

Vanuit mijn cholerische hart,

Van mijn kalme maar wanhopige handen,

Op zoek naar elke ledemaat van elke tweede gok.

Met een cholerisch hart,

Laat de wind schril zijn,

Laat het water stijgen

En neem alles wat er over is van mijn eigen bedrog.

We keken terug naar de schade,

En we waren gedoemd het ergste te weten.

Overdag, al onze hoop, kaal, geheel doorgeslikt

In de pekel.

Hoe zit het met de sterren, hoe zit het met onze koningen,

Hoe zit het met je zelfzuchtige gebed om licht?

Niets levert onze oosterse luchten op-

Hoe kon je dit laten gebeuren?

We ademen de duisternis in.

En het lijkt erop dat terwijl we liggend aan het wachten waren,

Hongersnood had duivel geschreven

Op al onze briljante, verlaten benarde toestand.

Vooruit staren in het onbeweeglijke.

Is het ons ijsberen rond de zon?

Dat deed je je handen vouwen in genade?

Van slechts één gedachte zijn we nu,

Binnen stilte.

En de golven stonden dood,

Weerspiegelde niet de lucht.

Alles is stil, panoramische nacht.

Ik zal je graf delen,

Boven op het vloedwater.

Ik zal je graf delen,

Met elke troon verteerd.

Woorden overbodig,

Schreeuwde onverschillig.

Ringen van buitenlandse massa's.

Donkere mobiliteit.

Dit zijn de muren die trillen als de aarde stil is.

Passie worden.