Cannibal Childhood - Thirteen Bled Promises

With darkness as his only father.

No echoes of his first cry.

Recycled breath as the only air.

Buried alive inside a corpse.

Locked in his predecessor.

Inside a tomb, licking the blood from a withered womb.

The deepest spot in the potter’s field, inside the closest coffin to hell.

Inhuman creation.

Entrapped by nails.

Unaware of time or emotions, an unsouled being, a mistake growing underground.

Unmentioned in the headstone.

Against gods will.

Against gods will.

Found his way out the crypt, carving with bare hands at the ground.

Eats his kind to survive, eats his kind to survive.

Found his way out the crypt, leaving her carcass behind.

Eats his kind to survive, eats his kind to survive.

Life from death lives through the dead, through human meat, and bone and flesh.

Now she’s gone, no corpse left.

So he seeks to eat another whore.

He still remembers when he threw her up, an upsurge of organs, nerves,

and that spate of love regurgitating her heart.

The graveyard is his larder, his hideout, his unholy home.

Ossuary infested by worms, full of limbs, spines, torsos and hundreds of skulls.

Walks among the living, missing the warmth of her ribs.

Missing the black of her eyes, the black of her all, the taste of her guts.

Eats his kind to survive, eats his kind to survive.

Life from death lives through the dead, through human meat, and bone and flesh.

Met duisternis als zijn enige vader.

Geen echo's van zijn eerste kreet.

Gerecycleerde adem als de enige lucht.

Levend begraven in een lijk.

Opgesloten in zijn voorganger.

In een graf, het bloed likken van een verdorde baarmoeder.

De diepste plek in het veld van de pottenbakker, in de kist die het dichtst bij de hel ligt.

Onmenselijke schepping.

Gevangen door spijkers.

Onbewust van tijd of emoties, een zielloos wezen, een fout die ondergronds groeit.

Onvermeld in de grafsteen.

Tegen de wil van goden.

Tegen de wil van goden.

Hij vond zijn weg naar buiten uit de crypte en kerfde met blote handen op de grond.

Eet zijn soort om te overleven, eet zijn soort om te overleven.

Hij vond zijn weg uit de crypte en liet haar karkas achter.

Eet zijn soort om te overleven, eet zijn soort om te overleven.

Leven uit de dood leeft door de doden, door menselijk vlees en beenderen en vlees.

Nu is ze weg, geen lijk meer.

Dus hij probeert een andere hoer op te eten.

Hij herinnert zich nog toen hij haar overhoop haalde, een opwelling van organen, zenuwen,

en die golf van liefde die haar hart uitbraakte.

Het kerkhof is zijn voorraadkast, zijn schuilplaats, zijn onheilige huis.

Ossuarium geteisterd door wormen, vol ledematen, stekels, torso's en honderden schedels.

Loopt tussen de levenden, mist de warmte van haar ribben.

Het zwart van haar ogen missen, het zwart van haar alles, de smaak van haar ingewanden.

Eet zijn soort om te overleven, eet zijn soort om te overleven.

Leven uit de dood leeft door de doden, door menselijk vlees en beenderen en vlees.