Candyland - Theatres Des Vampires

I cried when my mother went away

and I cried when they took me to this room,

the doctors binding us to the wall,

sometimes the night they come and who’s taken never comes back.

The colors, they look the same to me,

the white lights of the therapy room scare me.

Maybe this is the place where I was meant to be

but let me out, let me out, please I can’t take it anymore.

My world is smaller day by day, the walls are coming to catch me,

there is no sweet here, not a toy, from Candyland I’ll never flee.

I wake up in a surreal silence of this forsaken Hell,

a gloomy asylum with no light for the children that nobody sees.

By the morning we’ll be gone, only pain we’ll leave behind,

the echo of this lullaby within the walls of Candyland.

Twinke twinkle little star,

how I wonder what you are,

up above the world so high,

like a diamond in the sky.

Ik huilde toen mijn moeder wegging

en ik huilde toen ze me naar deze kamer brachten,

de dokters binden ons aan de muur,

soms komt de nacht dat ze komen en wie genomen is, komt nooit meer terug.

De kleuren, ze zien er hetzelfde uit voor mij,

de witte lichten van de therapieruimte maken me bang.

Misschien is dit de plek waar ik moest zijn

maar laat me eruit, laat me eruit, alsjeblieft, ik kan het niet meer aan.

Mijn wereld wordt met de dag kleiner, de muren komen me pakken,

er is hier geen snoep, geen speelgoed, uit Candyland zal ik nooit vluchten.

Ik word wakker in een surrealistische stilte van deze verlaten hel,

een somber gesticht zonder licht voor de kinderen die niemand ziet.

Tegen de ochtend zijn we weg, alleen pijn zullen we achterlaten,

de echo van dit slaapliedje binnen de muren van Candyland.

Twinke twinkel kleine ster,

hoe ik me afvraag wat je bent,

boven de wereld zo hoog,

als een diamant in de lucht.