At The Hundredth Meridian - The Tragically Hip, Don Smith

Me debunk an American myth?

And take my life in my hands?

Where the great plains begin,

At the hundredth meridian.

At the hundredth meridian,

Where the great plains begin

Driving down a corduroy road,

Weeds standing shoulder high

Ferris wheel is rusting off in the distance

At the hundredth meridian where the great plains begin

Left alone to get gigantic;

Hard, huge and haunted

A generation so much dumber than its' parents came

Crashing through the window.

A raven strains along the line of the road,

Carrying a muddy, old skull.

The wires whistle their approval,

Off down the distance.

At the hundredth meridian where the great plains begin

I remember, I remember Buffalo and I remember Hengelo

It would seem to me I remember every

Single bloody, warm and horrible thing I know

If I die of vanity, promise me, promise me,

They bury me someplace I don’t want to be,

You’ll dig me up and transport me, unceremoniously,

Away from the swollen city-breeze, garbage-bag trees,

Whispers of disease amd the acts of enormity

And lower me slowly, sadly and properly

Get Ry Cooder to sing my eulogy,

At the hundredth meridian where the great plains begin.

Zal ik een Amerikaanse mythe ontkrachten?

En mijn leven in mijn handen nemen?

Waar de grote vlaktes beginnen,

Op de honderdste meridiaan.

Op de honderdste meridiaan,

Waar de grote vlaktes beginnen

Rijden over een corduroy weg,

Onkruid staat schouder hoog

Het reuzenrad roest in de verte weg

Op de honderdste meridiaan waar de grote vlaktes beginnen

Alleen gelaten om gigantisch te worden;

Hard, enorm en spookachtig

Er kwam een ​​generatie die zoveel dommer was dan zijn ouders

Crashen door het raam.

Een raaf kruipt langs de lijn van de weg,

Het dragen van een modderige, oude schedel.

De draden fluiten hun goedkeuring,

De afstand af.

Op de honderdste meridiaan waar de grote vlaktes beginnen

Ik herinner het me, ik herinner me Buffalo en ik herinner me Hengelo

Het lijkt me dat ik me alles herinner

Enkel verdomd, warm en vreselijk ding dat ik weet

Als ik sterf van ijdelheid, beloof me, beloof me,

Ze begraven me ergens waar ik niet wil zijn,

Je graaft me op en vervoert me, zonder pardon,

Weg van de gezwollen stadsbries, vuilniszakbomen,

Gefluister van ziekte en daden van grootsheid

En laat me langzaam, verdrietig en correct zakken

Laat Ry Cooder mijn lofrede zingen,

Op de honderdste meridiaan waar de grote vlaktes beginnen.