At The Hundredth Meridian - The Tragically Hip

Me debunk an American myth?

And take my life in my hands?

Where the great plains begin,

At the hundredth meridian.

At the hundredth meridian,

Where the great plains begin

Driving down a corduroy road,

Weeds standing shoulder high

Ferris wheel is rusting off in the distance

At the hundredth meridian where the great plains begin

Left alone to get gigantic;

Hard, huge and haunted

A generation so much dumber than its' parents came

Crashing through the window.

A raven strains along the line of the road,

Carrying a muddy, old skull.

The wires whistle their approval,

Off down the distance.

At the hundredth meridian where the great plains begin

I remember, I remember Buffalo and I remember Hengelo

It would seem to me I remember every

Single bloody, warm and horrible thing I know

If I die of vanity, promise me, promise me,

They bury me someplace I don’t want to be,

You’ll dig me up and transport me, unceremoniously,

Away from the swollen city-breeze, garbage-bag trees,

Whispers of disease amd the acts of enormity

And lower me slowly, sadly and properly

Get Ry Cooder to sing my eulogy,

At the hundredth meridian where the great plains begin.

Me een Amerikaanse mythe ontkrachten?

En mijn leven in handen nemen?

Waar de grote vlaktes beginnen,

Op de honderdste meridiaan.

Op de honderdste meridiaan,

Waar de grote vlaktes beginnen

Rijdend op een corduroy weg,

Onkruid schouderhoog staand

Reuzenrad roest in de verte

Op de honderdste meridiaan waar de grote vlaktes beginnen

Alleen gelaten om gigantisch te worden;

Hard, enorm en spookachtig

Een generatie die zoveel dommer is dan haar ouders kwamen

Crashen door het raam.

Een raaf spant langs de lijn van de weg,

Met een modderige, oude schedel.

De draden fluiten hun goedkeuring,

Uit de verte.

Op de honderdste meridiaan waar de grote vlaktes beginnen

Ik herinner me, ik herinner me Buffalo en ik herinner me Hengelo

Het lijkt me dat ik me elke herinner

Een verdomd, warm en afschuwelijk ding dat ik ken

Als ik sterf van ijdelheid, beloof me, beloof me,

Ze begraven me ergens waar ik niet wil zijn,

Je zult me ​​opgraven en me zonder pardon vervoeren,

Weg van de gezwollen stadsbries, vuilniszakbomen,

Gefluister van ziekte en de daden van enormheid

En laat me langzaam, droevig en correct zakken

Laat Ry Cooder mijn lofrede zingen,

Op de honderdste meridiaan waar de grote vlaktes beginnen.