Scrapbook - The Rocket Summer

A scrapbook on my lap.

A soft head on my shoulder.

Behind loose plastic pages are some fading photographs

Peculiar fashion styles

In the corner there’s a baby

Behind the infant smile is a heart I recognize.

What was I doing then?

Learning to take some steps.

Then walking through adolescence some thousand miles away.

And up in heaven God called a meeting.

And in the space that was next to mine

he chose to write your name.

I never understood our weather here.

Or how together life and death must dance.

But I’ll forever be most baffled by the subtle glances from who I landed.

What are the chances…

There’s the place where the story about us started and took the stage.

It’s been so many days.

And now the bricks are starting to crack.

Feels a little weird looking back because some things have changed,

some things have died, but somehow you’ve stayed the same all this time…

I never understood our weather here.

Or how together life and death must dance.

But I’ll forever be most baffled by the subtle glances from who I landed.

What are the chances…

Some will say that it goes away.

I will run and chase it down through that

rolling thunder and rain.

I will risk my sails and all this boat to be in that storm.

Either way I am going to stay.

Though the waves will try to pull me away…

Either way I am going to stay.

Een plakboek op mijn schoot.

Een zacht hoofd op mijn schouder.

Achter losse plastic pagina's zitten wat vervagende foto's

Bijzondere modestijlen

In de hoek zit een baby

Achter de kinderglimlach zit een hart dat ik herken.

Wat deed ik toen?

Leren stappen te zetten.

Dan wandelen door de adolescentie, duizenden mijlen verderop.

En in de hemel riep God een samenkomst.

En in de ruimte naast de mijne

hij koos ervoor om je naam te schrijven.

Ik heb ons weer hier nooit begrepen.

Of hoe leven en dood samen moeten dansen.

Maar ik zal voor altijd het meest verbijsterd zijn door de subtiele blikken van wie ik ben beland.

Wat zijn de kansen…

Dat is de plek waar het verhaal over ons begon en het podium betrad.

Het zijn al zoveel dagen.

En nu beginnen de stenen te barsten.

Het voelt een beetje raar om terug te kijken, omdat sommige dingen zijn veranderd,

sommige dingen zijn gestorven, maar op de een of andere manier ben je al die tijd hetzelfde gebleven...

Ik heb ons weer hier nooit begrepen.

Of hoe leven en dood samen moeten dansen.

Maar ik zal voor altijd het meest verbijsterd zijn door de subtiele blikken van wie ik ben beland.

Wat zijn de kansen…

Sommigen zullen zeggen dat het weggaat.

Ik zal rennen en het daar doorheen jagen

rollende donder en regen.

Ik zal mijn zeilen en heel deze boot riskeren om in die storm te zijn.

Hoe dan ook, ik blijf.

Hoewel de golven zullen proberen me weg te trekken...

Hoe dan ook, ik blijf.