Twelve-Thirty (Young Girls Are Coming to the Canyon) - The Mamas & The Papas

I used to live in New York City

Everything there was dark and dirty

Outside my window was a steeple

With a clock that always said «12:30»

Young girls are coming to the canyon

And in the mornings I can see them walking

I can no longer keep my blinds drawn

And I can’t keep myself from talking

At first so strange to feel so friendly

To say good morning and really mean it

To feel these changes happening in me

But not to notice till I feel it

Young girls are coming to the canyon

And in the morning I can see them walking

I can no longer keep my blinds drawn

And I can’t keep myself from talking

Cloudy waters cast no reflection

Images of beauty lie there stagnant

Vibrations bounce in no direction

And lie there shattered into fragments

Young girls are coming to the canyon

And in the morning I can see them walking

I can no longer keep my blinds drawn

And I can’t keep myself from talking

Ik woonde vroeger in New York City

Alles was er donker en vies

Buiten mijn raam was een toren

Met een klok die altijd «12:30» zei

Jonge meisjes komen naar de canyon

En 's ochtends kan ik ze zien lopen

Ik kan mijn blinds niet langer gesloten houden

En ik kan mezelf niet tegenhouden om te praten

In het begin zo vreemd om je zo vriendelijk te voelen

Om goedemorgen te zeggen en het echt te menen

Om deze veranderingen in mij te voelen gebeuren

Maar niet op te merken totdat ik het voel

Jonge meisjes komen naar de canyon

En 's ochtends zie ik ze lopen

Ik kan mijn blinds niet langer gesloten houden

En ik kan mezelf niet tegenhouden om te praten

Bewolkt water werpt geen reflectie

Beelden van schoonheid staan ​​stil

Trillingen stuiteren in geen enkele richting

En daar in fragmenten verbrijzeld liggen

Jonge meisjes komen naar de canyon

En 's ochtends zie ik ze lopen

Ik kan mijn blinds niet langer gesloten houden

En ik kan mezelf niet tegenhouden om te praten