Magellan - The Disco Biscuits

The waves make mountains, I’ve sailed with ease

As wind gathers firmly in my canopy

We dive through the mist to the autumn sun

My vessel and its crew of twenty one, and we fly

Through burgundy smoke and a fear of home

Alas, my final mission to the great unknown

As my thoughts betray me in flashes so bold

I’m reminded of home where the coast shines like gold

Darkness, thunderstorm, a ship going down

The crashing of rain and its deafening sound

As the crew ties the sails blown aside by the wind

Crashing from the waves come tumbling in and we fly

Rolling like a cobra, one life to spend

Drifting through the heavens where the oceans they end

And there’s no longer the sea no longer the sun

My ship and the waves have all swirled into one

And i’m off past the vision, the line of the light

Where oceans turn waterfalls, daytime turns night

And no people return, no stories to tell

And i watched thru the door for the toll of the bell

One with the raging wind

Alive on the highest tides

My ship at sail can climb a mountain

Ride it to the sky

Whoa… oh, he’ll navigate!

Earlier up this morning, as I sit upon the bow

In the distance, my homeland, but I just don’t know how

Years along the sea, and I thought I’d find the sun

Once around the world, and now I think I’m done

De golven maken bergen, ik heb met gemak gevaren

Terwijl de wind stevig aantrekt in mijn luifel

We duiken door de mist naar de herfstzon

Mijn schip en zijn bemanning van eenentwintig, en we vliegen

Door bordeauxrode rook en angst voor thuis

Helaas, mijn laatste missie naar het grote onbekende

Omdat mijn gedachten me zo brutaal verraden

Ik moet denken aan thuis waar de kust schittert als goud

Duisternis, onweer, een schip dat ten onder gaat

Het neerstorten van de regen en zijn oorverdovende geluid

Terwijl de bemanning de zeilen vastmaakt die door de wind zijn weggeblazen

Verpletterend van de golven komen naar binnen tuimelen en we vliegen

Rollend als een cobra, één leven te besteden

Drijvend door de hemel waar de oceanen eindigen

En er is niet langer de zee, niet langer de zon

Mijn schip en de golven zijn allemaal samengesmolten tot één

En ik ben voorbij het visioen, de lijn van het licht

Waar oceanen watervallen veranderen, wordt dag nacht

En er komen geen mensen terug, geen verhalen om te vertellen

En ik keek door de deur naar de tol van de bel

Een met de razende wind

Levend bij de hoogste getijden

Mijn zeilschip kan een berg beklimmen

Rijd ermee naar de hemel

Whoa... oh, hij zal navigeren!

Vanmorgen eerder op, terwijl ik op de boeg zit

In de verte mijn vaderland, maar ik weet gewoon niet hoe

Jaren langs de zee, en ik dacht dat ik de zon zou vinden

Eens rond de wereld, en nu denk ik dat ik klaar ben