Poetry - The Crystalline Effect

It’s been a long, slow slide

To the depths of her soul

God, I wish I knew the point where she lost control

She moves slowly, she opens the blind

She looks out from her window, god knows what she will find

She listens for sounds of distant conversations

She has a memory of a time and place

But no consciousness of where she is now

She reads poetry she wrote long ago

She keeps words deep under the floor

She talks of secrets and desires,

Of triumphs and of falls

She bathes in pools of her reflection

She sees children in the dark

She waits for something she’s not sure of

Some kind of spark

Some kind of life that’s not hers

Some kind of something else

She’s a hundred million miles away

She writes poetry of places she’s been

She paints words all over the wall

She waits for something to enfold her

But she always needs more

Some kind of life that’s not her

Some kind of something else

On the centre of the mantle is a tiny wooden box

And she opens it so slowly and she sees all she has lost

It’s the only thing he gave her and she holds it in her hand

It’s a twisted, shattered, damaged broken heart

Het is een lange, langzame glijbaan geweest

Tot in het diepst van haar ziel

God, ik wou dat ik het punt wist waarop ze de controle verloor

Ze beweegt langzaam, ze opent de jaloezie

Ze kijkt uit haar raam, god weet wat ze zal vinden

Ze luistert naar geluiden van gesprekken op afstand

Ze heeft een herinnering aan een tijd en plaats

Maar geen bewustzijn van waar ze nu is

Ze leest poëzie die ze lang geleden schreef

Ze houdt woorden diep onder de vloer

Ze praat over geheimen en verlangens,

Van triomfen en van vallen

Ze baadt in poelen van haar spiegelbeeld

Ze ziet kinderen in het donker

Ze wacht op iets waar ze niet zeker van is

Een soort van vonk

Een soort leven dat niet van haar is

Een soort van iets anders

Ze is honderd miljoen mijl verderop

Ze schrijft poëzie over plaatsen waar ze is geweest

Ze schildert woorden over de hele muur

Ze wacht op iets om haar te omhullen

Maar ze heeft altijd meer nodig

Een soort leven dat niet van haar is

Een soort van iets anders

In het midden van de mantel bevindt zich een kleine houten kist

En ze opent het zo langzaam en ze ziet alles wat ze verloren heeft

Het is het enige dat hij haar gaf en ze houdt het in haar hand

Het is een verdraaid, verbrijzeld, beschadigd gebroken hart