The Final Words - The Crimson Armada

They preach servility, the conformed way of breathing.

(They speak in the same tongues everyday.)

Betwixt fear I smelt a carcass bathed of sin.

The carrion swarm will love us for this one.

Our only curse is the disgusting rotting urge.

To feed our ears with the devils piss.

Loyal and servile we kneel before his fallen throne.

Let us try recite once, before we rot and burn.

Master almighty, my light, separate my sinful spine.

«Bow your heads, to the sound of creation.

To the giver and taker of life.»

Swallow the sand and let it drown your insides.

This must be cleansing.

Cleansing for the constant current of whispers.

In the eyes of every second there is the warm breath of his lowness.

Temptation is our common blood as it runs free through the brain of every human

skull.

Our fragile spines are so very weak.

We fracture to the calls of six fingers, eyes and feet.

Now I see what we’ve come to spectate today: To pit the flesh on our back

against nerves will never hold our will.

They won’t give in.

They won’t give in until we’ve surrendered.

They won’t give in.

The signals deep beneath my feet preach past the beat and rest beneath.

The martyrs call but we bind the lock and heave.

And now we’ve fallen from such monumental height

unto the grounds of summoning fear.

So perfectly measured, calculated every deed.

The books of his back hands march to the path of transcribed disease.

I’ve given up.

And the world has given in.

When there is nothing left of earth, recite the final words.

Recite the final words.

«Mother abysmal can you mask my life’s obscenities?

The sky has spoken.

I’m in contempt up to my ears, mother.

Cry every unbirthed captive wolf.

The scale is now my master.

Respond only to his voice»

Respond only to His voice.

They won’t give in until we’ve surrendered.

Ze prediken slaafsheid, de gelijkvormige manier van ademen.

(Ze spreken elke dag in dezelfde talen.)

Tussen angst rook ik een karkas dat baadde in zonde.

De aaszwerm zal van ons houden vanwege deze.

Onze enige vloek is de walgelijke rotdrang.

Om onze oren te voeden met de duivelspis.

Loyaal en slaafs knielen we voor zijn gevallen troon.

Laten we proberen een keer te reciteren, voordat we rotten en verbranden.

Meester almachtig, mijn licht, scheid mijn zondige ruggengraat.

«Buig je hoofd, op het geluid van de schepping.

Aan de gever en nemer van het leven.»

Slik het zand door en laat het je ingewanden verdrinken.

Dit moet reinigend zijn.

Reiniging voor de constante stroom van gefluister.

In de ogen van elke seconde is er de warme adem van zijn laagheid.

Verleiding is ons gemeenschappelijk bloed omdat het vrij door de hersenen van elk mens stroomt

schedel.

Onze kwetsbare stekels zijn zo erg zwak.

We breken met de roep van zes vingers, ogen en voeten.

Nu zie ik waar we vandaag naar zijn komen kijken: om het vlees op onze rug te krijgen

tegen zenuwen zal nooit onze wil vasthouden.

Ze zullen niet toegeven.

Ze geven niet toe totdat we ons hebben overgegeven.

Ze zullen niet toegeven.

De signalen diep onder mijn voeten prediken voorbij het ritme en rusten eronder.

De martelaren roepen, maar we binden het slot en heffen.

En nu zijn we van zo'n monumentale hoogte gevallen

op het terrein van het oproepen van angst.

Dus perfect gemeten, elke daad berekend.

De boeken van zijn achterste handen marcheren naar het pad van getranscribeerde ziekte.

Ik heb opgegeven.

En de wereld heeft toegegeven.

Als er niets meer van de aarde over is, zeg dan de laatste woorden op.

Reciteer de laatste woorden.

«Moeder verschrikkelijk, kun je de obsceniteiten van mijn leven maskeren?

De hemel heeft gesproken.

Ik ben tot over mijn oren in minachting, moeder.

Huil elke ongeboren gevangen wolf.

De weegschaal is nu mijn meester.

Reageer alleen op zijn stem»

Reageer alleen op Zijn stem.

Ze geven niet toe totdat we ons hebben overgegeven.