Architects of Melancholic Apocalypse - The Chasm

I had tortured myself with great torments of elder times

But bitterness and fatality didn’t come alone…

The elements of utter horror beyond all the past horros

Behind fathomless echoes of forlon prosperity

Let the ravens be cursed like my traitor fate has ever been

Summon the dismal blessing of memories

These desolate lunar-like hills, my only one rest and peace

Summon the dismal blessing of memories

Decrepit ruins of a dream lost and forgotten

Agony from centuries, past and future

Coldness runs in every tear of sorrow

The last tower, hall of vengeance

Catacombs of pain, my funeral request…

Once again lying dormant into this pyramid of pain

The refuge for this soul possessed by grief

Fading into the shades of this necropolis

I’m the last son of the spectral Mictlan

Ik had mezelf gemarteld met grote kwellingen van oudere tijden

Maar bitterheid en fataliteit kwamen niet alleen…

De elementen van totale horror voorbij alle horror uit het verleden

Achter peilloze echo's van forlon welvaart

Laat de raven vervloekt zijn zoals het lot van mijn verrader ooit is geweest

Roep de sombere zegen van herinneringen op

Deze verlaten maanachtige heuvels, mijn enige rust en vrede

Roep de sombere zegen van herinneringen op

Vervallen ruïnes van een verloren en vergeten droom

Doodsangst uit eeuwen, verleden en toekomst

Koude loopt in elke traan van verdriet

De laatste toren, hal van wraak

Catacomben van pijn, mijn begrafenisverzoek...

Weer sluimerend in deze piramide van pijn

De toevlucht voor deze ziel bezeten door verdriet

Verdwijnen in de schaduwen van deze necropolis

Ik ben de laatste zoon van de spectrale Mictlan