Ghost - The Academy Is...

Hey, stop on a dime.

Take both your hands,

reach them above, one at a time.

Are you alone in here?

I heard the voice so clearly.

I tried not to breathe.

Tried not to speak.

Clamping my tongue between my teeth.

Are you alone in here?

I heard the voice so clearly say,

Well, there are fine lines I’ve seen we are stuck in between.

With separate eyes to use and throw aside.

How we die, nobody wants to know.

Who decides where everybody goes.

Where everybody goes.

Oh, no, this can’t be it.

I start to sweat.

Haunted by all the things I’ve missed.

This can’t be right.

I realize right then that it’s me or him, yeah.

There are fine lines I’ve seen we are stuck in between.

With separate eyes to use and throw aside.

How we die, nobody has to know.

Who decides where everybody goes.

Where everybody goes.

(What if I don’t?)

Oh, no, I can’t believe this.

I don’t know why this had to happen.

I had no choice.

Well, it was me or him.

There’s a fine line between what is justified or just obscene.

Fragile lines to use and throw aside.

How to die, nobody wants to know.

Who decides where everybody goes.

How we die, no, I will never know.

Who decides where everybody goes.

Who decides where everybody goes.

Hé, stop even.

Pak je beide handen,

bereik ze hierboven, één voor één.

Ben je hier alleen?

Ik hoorde de stem zo duidelijk.

Ik probeerde niet te ademen.

Probeerde niet te praten.

Mijn tong tussen mijn tanden klemmen.

Ben je hier alleen?

Ik hoorde de stem zo duidelijk zeggen:

Welnu, er zijn fijne lijntjes die ik heb gezien waar we tussenin zitten.

Met aparte ogen om te gebruiken en weg te gooien.

Hoe we sterven, wil niemand weten.

Wie bepaalt waar iedereen heen gaat.

Waar iedereen heen gaat.

Oh nee, dit kan het niet zijn.

Ik begin te zweten.

Achtervolgd door alle dingen die ik heb gemist.

Dit kan niet kloppen.

Ik realiseer me op dat moment dat het ik of hij is, ja.

Er zijn fijne lijntjes die ik heb gezien waar we tussen zitten.

Met aparte ogen om te gebruiken en weg te gooien.

Hoe we sterven, hoeft niemand te weten.

Wie bepaalt waar iedereen heen gaat.

Waar iedereen heen gaat.

(Wat als ik dat niet doe?)

Oh nee, ik kan dit niet geloven.

Ik weet niet waarom dit moest gebeuren.

Ik had geen keuze.

Nou, het was ik of hij.

Er is een dunne lijn tussen wat gerechtvaardigd of gewoon obsceen is.

Breekbare lijnen om te gebruiken en weg te gooien.

Hoe te sterven, niemand wil weten.

Wie bepaalt waar iedereen heen gaat.

Hoe we sterven, nee, ik zal het nooit weten.

Wie bepaalt waar iedereen heen gaat.

Wie bepaalt waar iedereen heen gaat.