Thru The Rhythm - The 13th Floor Elevators

Thru the rhythm of darkened times

Painted black by knowledge crimes

And repetitions pointless mime

Instilling values the sick define

That keeps the fabric that keeps you blind

And ties your hands and cloaks your mind

But on my stilts, I’m above the slime

Come on up if you can make the climb, but who am I?

Who am I?

Who am I?

I’ve smelled the stench from the fumes that rise

From the books that rehash the same old lies

I felt the panic that they disguise

In the forms of laws of every size

I’ve heard the teachers whine and make me drop out like flies

But you know they teach you nonsense, cause they can’t blind your eyes

I’ve seen the fools gold that they pawn off as their prize

To the average standard the norm supplies, but where am I?

Where am I?

Where am I?

You’ve gobbled all the blessings they caused you to digest

They may be hard to swallow, but they keep your tongue depressed

Your scattered whims were born depressed

So when something slams your chest

You flutter about, you’re sleek distressed

And when you stop to ease your breast

A scattered rim leaves you obsessed

While solid thoughts are soon suppressed, but where are you?

Oh, where are you?

Hey!

Where are you?

Where are you?

Where are you?

Door het ritme van donkere tijden

Zwart geverfd door kenniscriminaliteit

En herhalingen zinloze mime

Waarden bijbrengen die de zieken definiëren

Dat houdt de stof die je blind houdt

En bind je handen vast en omhult je geest

Maar op mijn stelten sta ik boven het slijm

Kom op als je de klim kunt maken, maar wie ben ik?

Wie ben ik?

Wie ben ik?

Ik heb de stank geroken van de dampen die opstijgen

Uit de boeken die dezelfde oude leugens herhalen

Ik voelde de paniek die ze verhullen

In de vorm van wetten van elke grootte

Ik heb de leraren horen zeuren en me laten afhaken als vliegen

Maar je weet dat ze je onzin leren, want ze kunnen je ogen niet verblinden

Ik heb het dwaze goud gezien dat ze verpanden als hun prijs

Naar de gemiddelde standaard levert de norm, maar waar ben ik?

Waar ben ik?

Waar ben ik?

Je hebt alle zegeningen opgeslokt die ze je hebben laten verteren

Ze zijn misschien moeilijk te slikken, maar ze houden je tong ingedrukt

Je verspreide grillen werden depressief geboren

Dus als er iets op je borst slaat

Je fladdert rond, je bent glad van streek

En wanneer u stopt om uw borst te verzachten

Een verspreide rand maakt je geobsedeerd

Terwijl vaste gedachten al snel worden onderdrukt, maar waar ben je?

O, waar ben je?

Hoi!

Waar ben je?

Waar ben je?

Waar ben je?