The Mad Fiddler - Têtes Raides

Not from the northern road

Not from the southern way

First his wild music flowed

Into the village that day

He suddenly was in the lane

The people came out to hear

He suddenly went, and in vain

Their hopes wished him to appear

His music strange did fret

Each heart to wish’t was free

It was not a melody, yet

It was not no melody

Somewhere far away

Somewhere far outside

Being forced to live, they

Felt this tune replied

Replied to that longing

All have in their breasts

The lost sense belonging

To forgotten quests

The happy wife now knew

That she had married ill

The glad fond lover grew

Weary of loving still

The maid and boy felt glad

That they had dreaming only

The lone hearts that were sad

Felt somewhere less lonely

In each soul woke the flower

Whose touch leaves earthless dust

The soul’s husband’s first hour

The thing completing us

The shadow that comes to bless

From kissed depths unexpressed

The luminous restlessness

That is better than rest

As he came, he went

They felt him but half-be

Then he was quietly blent

With silence and memory

Sleep left again their laughter

They tranced hope ceased to last

And but a small time after

They knew not he had passed

Yet when the sorrow of living

Because life is not willed

Comes back in dreams' hours, giving

A sense of life being chilled

Suddenly each remembers

It glows life a coming moon

On where their dream-life embers

The mad fiddler’s tune

Niet van de noordelijke weg

Niet van de zuidelijke weg

Eerst stroomde zijn wilde muziek

In het dorp die dag

Hij was plotseling in de baan

De mensen kwamen naar buiten om te horen

Hij ging plotseling, en tevergeefs

Hun hoop wilde dat hij zou verschijnen

Zijn vreemde muziek maakte zich zorgen

Elk hart om te wensen was gratis

Het was nog geen melodie

Het was geen melodie

Ergens ver weg

Ergens ver buiten

Ze worden gedwongen te leven,

Voelde dit deuntje beantwoord

Geantwoord op dat verlangen

Ze hebben allemaal in hun borsten

Het verloren gevoel erbij te horen

Missies vergeten

De gelukkige vrouw wist het nu

Dat ze slecht getrouwd was

De blije dierbare minnaar groeide

Moe van nog steeds lief te hebben

De meid en de jongen waren blij

Dat ze alleen dromen hadden

De eenzame harten die verdrietig waren

Voelde me ergens minder eenzaam

In elke ziel wekte de bloem

Wiens aanraking aardloos stof achterlaat?

Het eerste uur van de echtgenoot van de ziel

Het ding dat ons completeert

De schaduw die komt om te zegenen

Van gekuste diepten onuitgesproken

De lichtende rusteloosheid

Dat is beter dan rusten

Zoals hij kwam, ging hij

Ze voelden hem maar half

Toen was hij stilletjes vermengd

Met stilte en herinnering

Slaap liet weer hun gelach achter

Ze deden de hoop ophouden te duren

En maar een korte tijd daarna

Ze wisten niet dat hij geslaagd was

Maar wanneer het verdriet van het leven

Omdat het leven niet gewild is

Komt terug in de uren van dromen, geven

Een gevoel van verkoelend leven

Plots herinnert iedereen zich

Het gloeit het leven een komende maan

Over waar hun droomleven zich afspeelt

Het deuntje van de gekke violist