Люди заставляют плакать мир - Теория

Тихо, стой, заглуши

Скрежет мыслей своих,

Лови звуки, учи их.

Вот капля дождя,

Вот капля засохших морей,

Вот скрип всегда открытых дверей.

Вот зовут тебя,

Хоть и рядом стоят.

Вот просят и ждут,

Кто обжегся о ярость любя.

Тихо, стой, заглуши

Злобу, рану свою,

Слышишь, сколько поют?

Вот мимо тебя,

Вот мимо затасканных слов,

Посчитай, сколько новых шумов.

Вот утих пожар

В беспокойных очах.

Вот жадность и страх

Затихли на вечных путях.

Теперь слышишь,

Между шумом машин,

Между треском горящих церквей,

Между хрустом усохших морей

Тихо капает хлип,

Разрывает он сердце твое.

Так ребенок поет о пропаже,

Слезою печальной поет,

Тихо прячась в углу,

Терпит боль и сильней

Разъедает щеки его

Ручьями солей.

Всхлипнув, тонет звук

В шуме века,

И отчаянно в нем велика

Одинокая скорбь,

Жалость о человеке —

Это плачет земля,

Слышишь, плачет земля.

16.09.2006.

Санкт-Петербург.

Stil, stop, zwijg

Het geratel van je gedachten,

Vang de geluiden, leer ze.

Hier is een druppel regen

Hier is een druppel gedroogde zeeën,

Hier is het gekraak van altijd open deuren.

Hier is je naam

Ook als ze in de buurt zijn.

Hier vragen en wachten ze

Die was verbrand over de woede van het liefhebben.

Stil, stop, zwijg

Woede, zijn wond,

Hoor je hoeveel ze zingen?

Dat ben je voorbij

Hier, voorbij de versleten woorden,

Tel hoeveel nieuwe geluiden.

Hier is het vuur

In rusteloze ogen.

Hier is hebzucht en angst

Ze zwegen op de eeuwige paden.

Nu hoor je

Tussen het lawaai van auto's

Tussen het geknetter van brandende kerken,

Tussen het gekraak van de opgedroogde zeeën

Rustig druipend gejank

Hij breekt je hart.

Dus het kind zingt over het verlies,

Zingt droevige tranen

Rustig verstopt in de hoek

Verdraagt ​​pijn en is sterker

Zijn wangen wegeten

Zout stromen.

Snikkend, verdrinkend geluid

In het lawaai van de eeuw

En er ontzettend goed in

eenzaam verdriet

Jammer van een persoon

Het is de aarde die huilt

Hoor de aarde huilen.

16-09-2006.

St. Petersburg.