Лицедей - Теория

Я лицедей.

Я здесь построил дом.

Я из окна срисовываю маски.

Я лицедей, я здесь учу,

Заученные с детства сказки.

Я повторяю с точностью движения,

Я их делал в прошлый день.

Я повторяю с точностью движения,

Я так учусь не видеть свою тень.

Я лицедей, я верю лишь картинкам.

Я лицедей, я сам хочу ей быть.

Я с точностью замкну привычный круг движенья:

Родиться, вырасти, жениться и родить.

Припев:

Я лицедей, я умею играть

Счастье и любовь.

Это мой дом, это моя постель,

Мне в ней умирать.

Но я подозреваю, как и все,

Что не умею я играть безумца,

Который притаился у меня в душе,

В моей душе.

Я не уверен, что вижу сны,

Но знаю, что ночью я должен спать.

Я не уверен, что есть жизнь,

Но завтра будет роль и мне ее играть.

Но иногда в театре гаснет свет,

Привычный запах сцены исчезает,

И на рядах последних кто-то ждет меня,

Я чувствую, и страх меня съедает.

Мне бы сказать себе,

Мне бы тебе поведать,

Мне б рассказать сейчас

Об этом Странном Человеке,

Мне б привести других

И плакать, как дитя,

И всем в лицо смеяться…

Но я сильней всего боюсь

Один потом остаться.

24.11.2003 г. Динская.

Ik ben een hypocriet.

Ik heb hier een huis gebouwd.

Ik teken maskers uit het raam.

Ik ben een artiest, ik geef hier les,

Sprookjes uit het hoofd geleerd uit de kindertijd.

Ik herhaal met de precisie van beweging,

Ik heb ze afgelopen dag gemaakt.

Ik herhaal met de precisie van beweging,

Zo leer ik mijn schaduw niet te zien.

Ik ben een hypocriet, ik geloof alleen in plaatjes.

Ik ben een huichelaar, ik wil zelf haar zijn.

Ik zal de gebruikelijke bewegingscirkel nauwkeurig sluiten:

Geboren worden, opgroeien, trouwen en baren.

Refrein:

Ik ben een acteur, ik weet hoe ik moet spelen

Geluk en liefde.

Dit is mijn huis, dit is mijn bed

Ik moet erin sterven.

Maar ik vermoed, net als iedereen,

Dat ik niet weet hoe ik een gek moet spelen,

die in mijn ziel schuilt,

In mijn ziel.

Ik weet niet zeker of ik droom

Maar ik weet dat ik 's nachts moet slapen.

Ik weet niet zeker of er leven is

Maar morgen zal er een rol zijn en die zal ik spelen.

Maar soms gaan de lichten uit in het theater

De vertrouwde geur van het podium verdwijnt

En op de rijen van de laatste wacht iemand op mij,

Ik voel, en angst vreet me op.

Ik zou tegen mezelf zeggen

ik zou je graag willen vertellen

Ik zou het nu willen vertellen

Over deze vreemde man

Ik zou anderen meenemen

En huilen als een kind

En lach in ieders gezicht...

Maar ik ben het meest bang

Een blijf dan.

24 november 2003 Dinskaja.