Ölüm Işığa Uzanmış - Teoman

Ince yüzlü genç bir kadın göle girmişse

Papatyaları düşmüşse, zamansız ölmüşse

Gece saat tam 12 yi vurduğunda

O geceyi devirmiş üç beş şarapla

Gölde sıyırmış eteğini çırılçıplak kalmış

Koparılmış çiçeklerden hiç taç yapmamış

Bilmiş ki hep kendinde bir tuhaflık varmış

İşte o yüzden hırpalanmış

Kaburgaların arasında titrermiş camları

Son kez dua etmiş, "seç beni hayat" demiş

Uzaklarda bir yerde, her dar sokakta

Ölüm ışığa uzanmış, kadınsa ona

Aşka dayamıştı kendini,

Artık sevmediği

Şehirleri, insanları, kuru gülleri

Tutmuş içine çekmiş, sonra tutmuş fırlatmış

Uyandığında her şey bitsin diye

Cesur da değilmiş ki, hem aksanı bozuk

On sekizine bir gün kala üçüncü mevkide

Yıkıntıların üzerinde, bu dipsiz gölde

Konuşmuş suya, "konuk et beni, koynuna al" diye

İnce yüzlü genç bir kadın göle girmişse

Papatyaları düşmüşse, zamansız ölmüşse

Uzaklarda kendini suya bırakmış

Ölüm ışığa uzanmış, kadınsa ona

Als een jonge vrouw met een mager gezicht het meer betrad

Als haar madeliefjes vielen, als ze voortijdig stierf

Als de klok 12 uur 's nachts slaat

Met drie of vijf wijnen die de nacht doorbrachten

Ontdaan van haar rok in het meer, werd ze naakt achtergelaten

Nooit een kroon gemaakt van geplukte bloemen

Hij wist dat er altijd iets vreemds aan hem was.

Daarom is het gehavend

Glas schudden tussen de ribben

Hij bad voor de laatste keer, zei "kies mij het leven"

Ergens ver weg, in elk smal straatje

De dood heeft het licht gegrepen, en de vrouw naar hem

Hij was geworteld in liefde,

niet langer liefhebben

Steden, mensen, gedroogde rozen

Hij pakte het in, hield het vast en gooide het weg

zodat wanneer je wakker wordt het allemaal voorbij is

Hij was ook niet dapper, hij had een slecht accent.

Een dag voor achttien op de derde plaats

Op de ruïnes, in dit bodemloze meer

Hij sprak tegen het water en zei: "Ga naar me toe, breng me naar je boezem"

Als een jonge vrouw met een mager gezicht het meer betrad

Als haar madeliefjes vielen, als ze voortijdig stierf

In de verte liet hij zichzelf in het water achter

De dood heeft het licht gegrepen, en de vrouw naar hem