Company Car - Switchfoot

Mike was right when he said I’d put up A fight to be someone, a fight to be me

But see now, I’m down

Under the pavement

Of capital hills and lowercase people

As time rolls by my dreams have become

That which is attainable

Not what I’m looking for!

I’ve got the company car

I’m the one swinging at two below par

Yeah, I’ve become one with the ones

That I’ve never believed in But I’ve got the company car

I’m the king of things I’ve always despised

I’m the gingerbread man

who got eaten alive

I’m half-baked!

I’m fake!

But see I’ve got hotels on Park Place and Boardwalk

And two hundred bucks

I pass go but, oh!

Life’s taken its toll

Have I won Monopoly to forfiet my soul?

All the king’s horses

At the foot of the wall

They’re taking pictures of The man who’s lost all of his

Masks of pretension

He’s got two faces left

His is the one that he hides

On the left behind that smile…

Hiding tears and fear

That burns like an engine

It drives him away

From the ones that he loves

Mike was right:

«Hey Mike!

We’re one and the same;

we’re the faceless combatants

in the lonliest game»

Ah but say, I’ll wave as I’m driving by With that smirk in my eye, yelling

«Hey!

I’m something man, check me out!»

Mike had gelijk toen hij zei dat ik zou vechten om iemand te zijn, een gevecht om mij te zijn

Maar kijk nu, ik ben down

Onder de stoep

Van hoofdstad heuvels en kleine letters

Naarmate de tijd verstrijkt, zijn mijn dromen geworden

Dat wat haalbaar is

Niet wat ik zoek!

Ik heb de auto van de zaak

Ik ben degene die met twee onder de maat schommelt

Ja, ik ben één geworden met degenen

Waar ik nooit in heb geloofd, maar ik heb de auto van de zaak

Ik ben de koning van de dingen die ik altijd heb veracht

Ik ben de peperkoekman

wie is levend opgegeten?

Ik ben halfbakken!

Ik ben nep!

Maar kijk, ik heb hotels op Park Place en Boardwalk

En tweehonderd dollar

Ik ga door, maar, oh!

Het leven heeft zijn tol geëist

Heb ik Monopoly gewonnen om mijn ziel te verblijden?

Alle paarden van de koning

Aan de voet van de muur

Ze maken foto's van De man die zijn hele leven kwijt is

Maskers van pretentie

Hij heeft nog twee gezichten

Hij is degene die hij verbergt

Links achter die glimlach...

Tranen en angst verbergen

Dat brandt als een motor

Het drijft hem weg

Van degenen van wie hij houdt

Mike had gelijk:

«Hé Mike!

We zijn één en dezelfde;

wij zijn de gezichtsloze strijders

in het eenzaamste spel»

Ah, maar zeg, ik zwaai als ik voorbij rijd Met die grijns in mijn ogen, schreeuwend

"Hoi!

Ik ben een man, kijk me eens!»