La tour du pendu - SÜHNOPFER

L’aversion des prêcheurs distillant de vaines espérances

Et la négation de leur foy

M’ont valu les griefs de félonie et lâcheté

C’est en cette vieille ville d’Hérisson que je fus condamné

À estre de la cordelle pendu et bruslé

À faire pénitence dans la solitude où les voix égilent

Sous les murs crevassés où je traîne ma carcasse

Celle qui m'était promise se recueille dans la tristesse de ses deuils

Avec la corde je ne fais plus qu’un

Dans l’humidité, la crasse et les arantelles

Sous les huées stridentes des vents

Dans la plus noire oubliette

Où pendent d’autres dépouilles desséchées

Calabres regauties laissées croupir sans secours

Devenant à mon tour un cadavre décharné

Qu’on ne peut ramener à la vie

Amorphe et famélique

Les abysses s’ouvrent enfin à mes pieds

Lorsque soudain m’est apparu

Ce vieux pays qui m’a vu naître

L’automne sur le bocage, la couleur changeante des grès

Les lignes pures de ses horizons, la grâce de ses rivières

Ses obscures forteresses et leurs murailles

Qui en ont vu tant passer à trépas

Et les yeux noyés de brume, regardant vers le passé

Dans la somptueuse clarté du couchant

Les silhouettes imprécises s’estompent

Dans un morne silence

Je suis parti ne poussière

De afkeer van predikers die ijdele hoop destilleren

En de ontkenning van hun geloof

Verdiende me de grieven van misdrijf en lafheid

Het was in deze oude stad van Hérisson dat ik werd veroordeeld

Om te worden opgehangen en verbrand aan het koord

Om boete te doen in de eenzaamheid waar de stemmen roepen

Onder de gebarsten muren waar ik mijn karkas sleep

Degene die aan mij was beloofd, verzamelt zich in de droefheid van haar rouw

Met het touw word ik één

In vocht, vuil en arantellen

Onder het schelle gejoel van de wind

In de donkerste vergetelheid

Waar andere uitgedroogde resten hangen

Calabrië regauties achtergelaten om te rotten zonder hulp

Op mijn beurt een uitgemergeld lijk worden

Dat is niet meer tot leven te brengen

Amorf en hongerig

De afgrond gaat eindelijk open aan mijn voeten

Toen het plotseling tot me doordrong

Dit oude land waar ik ben geboren

Herfst op het coulisselandschap, de veranderende kleur van de zandsteen

De zuivere lijnen van zijn horizon, de gratie van zijn rivieren

Zijn donkere forten en hun muren

Die er zovelen hebben zien overlijden

En ogen verdronken in mist, kijkend naar het verleden

In de weelderige helderheid van de zonsondergang

De onnauwkeurige silhouetten vervagen

In een sombere stilte

Ik vertrok in stof