Black Majesty - SubRosa

Isn’t it good to be acquainted with darkness

To caress it gently, to slit its throat

To know the hidden pockets, caves and grottos of the mirrored landscape

To catch a glimpse of black majesty

To know there’s more horror to this existence than anyone could ever know

Standing in the shadow of our own?

Isn’t it beautiful

To know exquisite remorse

To see the truth that drives men fleeing into early graves

To be wise, to dream every day of a great escape, of a Houdini blade?

We love the taste of false perfection — the more the lies, the more we laud

Isn’t it beautiful to live and die alone, to carve a path out of unyielding

stone between the crushing narrow divide of the war of two tribes steeped in a

hate so narrow and deep it leaves two inches of earth on either side to save

you from the final breath-taking fall into a deep hush — a silence so profound

that your ears run and melt with the deafening sound?

Is het niet goed om kennis te maken met duisternis?

Om het zachtjes te strelen, om zijn keel door te snijden

Om de verborgen zakken, grotten en grotten van het gespiegelde landschap te kennen

Om een ​​glimp op te vangen van zwarte majesteit

Om te weten dat dit bestaan ​​meer afschuwelijk is dan iemand ooit zou kunnen weten

In de schaduw van onszelf staan?

Is het niet mooi?

Om exquise spijt te kennen

Om de waarheid te zien die mannen ertoe aanzet om vroege graven in te vluchten

Om wijs te zijn, om elke dag te dromen van een grote ontsnapping, van een Houdini-zwaard?

We houden van de smaak van valse perfectie - hoe meer leugens, hoe meer we loven

Is het niet prachtig om alleen te leven en te sterven, om een ​​pad te banen uit onverzettelijke

steen tussen de verpletterende smalle kloof van de oorlog van twee stammen doordrenkt van een

haat zo smal en diep dat er aan weerszijden twee centimeter aarde overblijft om te redden

je van de laatste adembenemende val in een diepe stilte - een stilte zo diep

dat je oren rennen en smelten van het oorverdovende geluid?