Метаморфозы - Странные игры

В потёмках Истории,

в сумраке ночи

иду я на ощупь,

всему удивляюсь,

иду спотыкаюсь,

и странно мне очень.

Я шляпу беру —

оказалась лягушка.

Жену обнимаю —

а это подушка.

Погладил кота —

оказался утюг.

Окно открываю —

и чувствую вдруг,

что сырость чулана

в лицо мне струится.

Я за чернильницу

принял мокрицу,

почтовый ящик —

за мусорный ящик,

свисток паровоза —

за птичьи трели,

гудок машины —

за умное слово,

плач принял за смех,

тьму принял за свет,

смерть принял за жизнь,

а себя — за другого.

Метаморфозы!

Метаморфозы!

In de duisternis van de geschiedenis,

in de schemering van de nacht

ik ga om te voelen

Ik verbaas me over alles

ik ga struikelen

en heel vreemd voor mij.

ik neem een ​​hoed -

bleek een kikker te zijn.

Ik knuffel mijn vrouw

en dit is een kussen.

De kat geaaid

bleek een strijkijzer te zijn.

Ik open het raam -

en plotseling voel ik

dat de vochtigheid van de kast

stroomt in mijn gezicht.

ik ben voor inkt

nam de wiet

brievenbus -

voor de prullenbak

locomotief fluitje -

voor vogeltrillers,

claxon -

voor een slim woord

zag huilen voor lachen aan,

nam duisternis voor licht,

nam de dood voor het leven,

en jezelf voor een ander.

Metamorfose!

Metamorfose!