Till slutet - Stilla

Av ruttenhet är jag smittad långt in i märgen

Skelettet är skört

All vävnad faller av

Likt sorgens träda redo att falla

Ner i stoft

Av oklar härkomst

Det sista som sviker är synen

Synen fasar i avsaknad

Av tolkning

Jag är ej längre ett jag

Svartsynt utlämnad till enkla intryck

Som porösa glober

Mina ögon är jordar

Redo att se rymdens korpar

Flyga fritt i klagosång

Mot skymningens lugn

Var jag endast känner lättnad

Till slut är slutet till ända

I övergiven natur strövar känslor

I fred då köttet ej längre finns

Door rot ben ik besmet tot ver in het merg

Het skelet is kwetsbaar

Al het weefsel valt eraf

Als de trede van verdriet klaar om te vallen

Beneden in het stof

Van onduidelijke afkomst

Het laatste dat teleurstelt, is het zicht

De aanblik is angstaanjagend in de afwezigheid

van interpretatie

Ik ben niet langer een zelf

Black-eyed uitgedeeld voor eenvoudige indrukken

Zoals poreuze bollen

Mijn ogen zijn aarde

Klaar om de raven van de ruimte te zien

Vlieg vrij in weeklagen

Naar de rust van de schemering

Waar ik alleen maar opluchting voel

Uiteindelijk is het einde voorbij

In de verlaten natuur dwalen emoties rond

In vrede als het vlees niet meer bestaat