Hjärta av sten - Stilla

Som kallsvettningar pärlar sig

Nattens frost, av solens första strimma

Ett obevekligt uttryck för rädsla

Alltid slår det till efter nattens sista timma

Det vet lika lite som vi om vad som väntas

Vi kan alltid fråga men aldrig förstå några svar

Som i symbios, utan kontakt

Ändå finns du alltid där

Kallsvetten fryser på min hud nu torr som bark

En ny mening, en ny kropp

Att i nästa dag aldrig vara den samma

Mina hjärtslag slår allt mer sällan

Tungt som tusen stenar

Blodet rör sig allt mer långsamt

Alla sinnen stelnar

Och fryser samman

Du lät mig in i ditt rike

Det jag inget visste om

Nu ingen längre lyssnar till mina ord

Som inte gräver djupt i skogens jord

Zoals koude zweetparels

De vorst van de nacht, van de eerste streep van de zon

Een meedogenloze uiting van angst

Het slaat altijd toe na het laatste uur van de nacht

Het weet net zo weinig als wij over wat er wordt verwacht

We kunnen altijd vragen, maar begrijpen nooit antwoorden

Als in symbiose, zonder contact

Toch ben je er altijd

Het koude zweet bevriest op mijn huid nu zo droog als schors

Een nieuwe betekenis, een nieuw lichaam

Om de volgende dag nooit meer hetzelfde te zijn

Mijn hartslag klopt steeds minder

Zwaar als duizend stenen

Het bloed beweegt steeds langzamer

Alle zintuigen stollen

En bevriest samen

Je liet me in je koninkrijk

Waar ik niets van wist

Nu luistert niemand meer naar mijn woorden

Die niet diep in de bosgrond graaft