Runnin' - Starlito, Robin Raynelle

Yikes.

Feeling like I’m running out of time.

What time is it?

No time like the present.

Oh I’m feeling like I’m running out of time, running out of time.

Feeling like I’m running out of time.

Running.

Hurry and be patient.

Hurry and be patient.

We just waiting on a break through but it ain’t occurred to us to keep waiting.

What you want is what you feel farthest from, but you feel you deserve it, huh?

I don’t feel like my nerves is numb, impervious like I’m disturb or some.

Fast forward to a service in a church, a funeral or a court date.

Anxiety keeps me separate, to myself.

Getting higher by the day, reminds you of the divorce rate.

No place like home, fourth base, slide through for a play just to feel more

safe.

Even though I really know I can’t avoid fate, nor ignore hate.

I’m going through it as well, I consider myself and my music as means for me to

motivate.

It’s understood, sometimes good just ain’t good enough.

That’s okay cause I know I’m great.

I’m feeling like I’m running out of time, moving forward but I’m still behind.

And it seems the faster I run the less I get done and I don’t know why.

I got more money than time.

Just trying to get more money than time.

I’d rather put it in my rhymes than have somebody dropped down, have my body

can find.

Talk to my homies in the cell on the cell, someone out of time.

Let em know I’m doing fine, I got some girls on go, let em know when they fine.

They airing it, I’m racing myself, impatient with myself.

I know I don’t rest cause I sleep light.

Trying to eat right for the sake of my health.

What’s beef like when the steaks is well?

So high they let me gamble in a

separate room.

So high I’m riding next to known like eleven fifty-seven.

Make eleven, and a fear fire sitting right next to em.

Paranoid, like I’m on borrowed time.

All my shit like a rest room.

I’m feeling like I’m running out of time, moving forward but I’m still behind.

And it seems the faster I run the less I get done and I don’t know why.

Pacing myself and racing myself.

Jakkes.

Het gevoel hebben dat ik bijna geen tijd meer heb.

Hoe laat is het?

Geen tijd zoals het heden.

Oh, ik heb het gevoel dat ik bijna geen tijd meer heb, geen tijd meer heb.

Het gevoel hebben dat ik bijna geen tijd meer heb.

Rennen.

Schiet op en wees geduldig.

Schiet op en wees geduldig.

We wachten gewoon op een doorbraak, maar het is niet bij ons opgekomen om te blijven wachten.

Wat je wilt, is waar je je het verst van voelt, maar je hebt het gevoel dat je het verdient, huh?

Ik heb niet het gevoel dat mijn zenuwen gevoelloos zijn, ondoordringbaar alsof ik stoor of zoiets.

Snel vooruit naar een dienst in een kerk, een begrafenis of een hofdatum.

Angst houdt me gescheiden, voor mezelf.

Met de dag hoger worden, herinnert u aan het aantal echtscheidingen.

Geen plaats zoals thuis, vierde honk, schuif er doorheen voor een spel om meer te voelen

veilig.

Hoewel ik echt weet dat ik het lot niet kan vermijden, noch haat kan negeren.

Ik ga er ook doorheen, ik beschouw mezelf en mijn muziek als een middel voor mij om

motiveren.

Het wordt begrepen, soms is goed gewoon niet goed genoeg.

Dat is oké, want ik weet dat ik geweldig ben.

Ik heb het gevoel dat ik bijna geen tijd meer heb, vooruit ga, maar ik loop nog steeds achter.

En het lijkt erop dat hoe sneller ik ren, hoe minder ik gedaan krijg en ik weet niet waarom.

Ik heb meer geld dan tijd.

Ik probeer gewoon meer geld dan tijd te krijgen.

Ik zet het liever in mijn rijmpjes dan dat iemand neervalt, mijn lichaam heeft

kan vinden.

Praat met mijn homies in de cel op de cel, iemand die geen tijd heeft.

Laat ze weten dat het goed met me gaat, ik heb wat meisjes op pad, laat ze weten wanneer ze in orde zijn.

Ze zenden het uit, ik race zelf, ongeduldig met mezelf.

Ik weet dat ik niet rust omdat ik licht slaap.

Proberen goed te eten omwille van mijn gezondheid.

Hoe ziet rundvlees eruit als de steaks goed zijn?

Zo hoog dat ze me lieten gokken in een

aparte kamer.

Zo hoog dat ik naast bekend als elf zevenenvijftig rijd.

Maak er elf, en een angstvuur zit ernaast.

Paranoïde, alsof ik geleende tijd heb.

Al mijn shit als een ontspanningsruimte.

Ik heb het gevoel dat ik bijna geen tijd meer heb, vooruit ga, maar ik loop nog steeds achter.

En het lijkt erop dat hoe sneller ik ren, hoe minder ik gedaan krijg en ik weet niet waarom.

Mezelf tempo maken en mezelf racen.