Зима - ST, Дмитрий Маликов, Slame

После долгой зимы

Мы не смогли

С тобой

Согреться

После долгой зимы

Мы не смогли

С тобой

Быть вместе

Это там на страницах тетрадки, где уже не линуется клетка

Ты сломала свой кукольный домик, в котором жила твоя марионетка

Это там на страницах блокнота, это там, где чернильница в венах

Это тут, где мой в дребезги сотовый бьётся, ударившись об твою стену

Домик Барби и Кена под полиэтиленом на прилавка полке

Мы бежали из одного плена, хрупкое счастье разбив на осколки

Зима выдалась долгой, и, словно долги, мы раздали себя

Я зажигаю сигнальный костёр — его, может, увидишь ты, может, растаешь

После долгой зимы

Мы не смогли

С тобой

Согреться

После долгой зимы

Мы не смогли

С тобой

Быть вместе

Это там на странице блокнота в теплоте догорающей свечки

Я записки писал, идиот, а ты на полях рисовала сердечки

Я в аптечке нашёл, было, выход, но я выдохся весь без остатка

В нашей комнате тихо, и слышно, как строки ложатся в тетрадку

Это сладкое чувство свободы, но мёда тут меньше, чем дёгтя

Я без тебя вою, как пёс на луну, я скребу конуру полосою, звериные когти

На холоде диком я крикну, пронзая затишье

Я дров наломал, но лишь ради того, чтобы пламя нашего было выше

Выше, выше

Выше, выше, выше

Его, может, увидишь ты, может, растаешь

После долгой зимы

Мы не смогли

С тобой

Согреться

После долгой зимы

Мы не смогли

С тобой

Быть вместе

Вместе, вместе

Вместе, вместе

Вместе, вместе

Вместе, вместе

Na een lange winter

We konden niet

Met jou

warm worden

Na een lange winter

We konden niet

Met jou

Samen zijn

Het is daar op de pagina's van de notebook, waar de kooi niet langer lijnen

Je hebt je poppenhuis gebroken waar je pop woonde

Het is daar op de pagina's van het notitieboekje, het is waar de inkt in de aderen zit

Dit is waar mijn mobiele telefoon kapot gaat als hij je muur raakt.

Het huis van Barbie en Ken onder polyethyleen op een plank

We vluchtten uit dezelfde gevangenschap en braken breekbaar geluk in stukken

De winter bleek lang te zijn en, net als schulden, verdeelden we onszelf

Ik steek een signaalvuur aan - misschien zie je het, misschien smelt je

Na een lange winter

We konden niet

Met jou

warm worden

Na een lange winter

We konden niet

Met jou

Samen zijn

Het staat daar op een notitieblok in de warmte van een brandende kaars

Ik schreef aantekeningen, idioot, en jij tekende hartjes in de kantlijn

Ik vond in de EHBO-doos, er was een uitweg, maar ik was helemaal uitgeput

Het is stil in onze kamer en je kunt horen hoe de lijnen in een notitieboekje vallen

Dit is een zoet gevoel van vrijheid, maar er is minder honing dan tar

Ik huil zonder jou als een hond naar de maan, ik schraap de kennel met een strip, dierenklauwen

In de wilde kou zal ik schreeuwen, de rust doordringend

Ik brak brandhout, maar alleen om onze vlam hoger te laten zijn

Hoger, hoger

Hoger, hoger, hoger

Misschien zie je hem, misschien smelt je

Na een lange winter

We konden niet

Met jou

warm worden

Na een lange winter

We konden niet

Met jou

Samen zijn

Samen samen

Samen samen

Samen samen

Samen samen