Жестокий роман - СС-20

Заря, закат, меж ними длинный день.

Их жизнь катилась как каток, с надрывным свистом,

И как паром, тянулась по воде.

Он музыкантом был, она — телефонисткой.

Он музыкантом был, она — телефонисткой…

Одна конфорка на огромной кухне,

Больное чадо в мокрых ползунках,

Казалось, еще миг — и крыша рухнет,

Ни радости, ни денег в кошельках.

Он музыкантом был, она — телефонисткой.

Он музыкантом был, она — телефонисткой…

Она терялась в голосах вселенной,

Он тоже слышал голос, но другой.

Вот так и жили скучно, постепенно,

Вот так и умерли обычною зимой.

Он музыкантом был, она — телефонисткой.

Он музыкантом был, она — телефонисткой…

Никто не вспомнил, не заметил, не заплакал,

Как будто их и не было нигде.

Сын в Амстердаме новую заплату

Себе пришил на джинсы в этот день.

Он музыкантом был, она — телефонисткой.

Он музыкантом был, она — телефонисткой…

Dageraad, zonsondergang, tussen hen een lange dag.

Hun leven rolde als een ijsbaan, met een gekwelde fluit,

En als een veerboot trok het op het water.

Hij was muzikant, zij telefoniste.

Hij was muzikant, zij telefoniste...

Een brander in een enorme keuken

Een ziek kind in natte glijschoenen,

Het leek een ander moment - en het dak zou instorten,

Geen vreugde, geen geld in portefeuilles.

Hij was muzikant, zij telefoniste.

Hij was muzikant, zij telefoniste...

Ze was verloren in de stemmen van het universum,

Hij hoorde ook een stem, maar dan anders.

Zo leefden ze saai, geleidelijk,

Zo stierven ze in een typische winter.

Hij was muzikant, zij telefoniste.

Hij was muzikant, zij telefoniste...

Niemand herinnerde het zich, merkte het niet op, huilde niet,

Het was alsof ze er nergens waren.

Zoon in Amsterdam nieuwe patch

Ik naaide het die dag op mijn spijkerbroek.

Hij was muzikant, zij telefoniste.

Hij was muzikant, zij telefoniste...