Lucky City Oversight - SPECTRA*paris

Last night some little eyes showed me a way

As soon as we set off

I realized that I would have finally made myself acquainted

With their secrets buried in time

When night falls, new funny shapes are jumping out

Many little eyes like faint tongues of flame are getting closer

And in the magic of the night, voices whisper new words

By now, their language seems to be lost in time

But I still have a hazy memory of their own voice sound

Once I shyly tried to catch their faces

Through the moon’s melancholy beams;

Those little creatures

Whom have lost everything throughout time

Last night they showed me a way which

I never noticed before

It’s a path hidden among the trees

Parallel to the way I’m passing through every morn

It looks nobody knows such a road

Hence, as soon as we set off

I realized that I would have finally made myself acquainted

With their secrets buried in time

The more I were getting far from the things I already knew

The more I were feeling my senses' warmth reborn

While contamination were clearly dying down making

Room for a nearer and firmer pureness

A disarming scenery

Had been appearing (now) in front of my eyes

Filling my heart with tears and nostalgia

That moment I started guessing

That even human beings might born there

But nobody either knows or remember

What I’m talking about

Anyway since that night I know

Looking for the land of God it makes no sense, by now…

And down there, in this unreal town

Echoes of homesickness come back

So now loneliness covers every face with crying

But these lost heroes are lying down on their memories

Sometime are chained like only wonderful dreams can be

In this last tale echoes of homesickness come back

So now, now loneliness, it covers every face

But these lost sparks are lying down on their memories

Sometime are chained like just wonderful dreams can be

Gisteravond lieten een paar kleine ogen me een weg zien

Zodra we vertrekken

Ik realiseerde me dat ik mezelf eindelijk had leren kennen

Met hun geheimen begraven in de tijd

Als de avond valt, springen er nieuwe grappige vormen uit

Veel kleine ogen, zoals vage tongen van vlammen, komen steeds dichterbij

En in de magie van de nacht fluisteren stemmen nieuwe woorden

Inmiddels lijkt hun taal verloren te gaan in de tijd

Maar ik heb nog steeds een wazige herinnering aan hun eigen stemgeluid

Een keer probeerde ik verlegen hun gezichten te vangen

Door de melancholische stralen van de maan;

Die kleine wezens

Die alles door de tijd heen hebben verloren?

Gisteravond lieten ze me een manier zien waarop

Het is me nog nooit eerder opgevallen

Het is een pad verborgen tussen de bomen

Parallel aan de manier waarop ik elke ochtend passeer

Het lijkt erop dat niemand zo'n weg kent

Dus zodra we op pad gaan,

Ik realiseerde me dat ik mezelf eindelijk had leren kennen

Met hun geheimen begraven in de tijd

Hoe verder ik afdwaalde van de dingen die ik al wist

Hoe meer ik de warmte van mijn zintuigen voelde herboren

Terwijl de besmetting duidelijk aan het afsterven was

Ruimte voor een dichtere en stevigere puurheid

Een ontwapenend landschap

Was (nu) voor mijn ogen verschenen

Mijn hart vullen met tranen en nostalgie

Op dat moment begon ik te raden

Dat zelfs mensen daar geboren zouden kunnen worden

Maar niemand weet het of herinnert het zich

Waar ik het over heb

Hoe dan ook, sinds die nacht weet ik het

Op zoek naar het land van God heeft het geen zin, inmiddels...

En daar beneden, in deze onwerkelijke stad

Echo's van heimwee komen terug

Dus nu bedekt eenzaamheid elk gezicht met huilen

Maar deze verloren helden liggen op hun geheugen

Soms zijn ze geketend zoals alleen prachtige dromen dat kunnen zijn

In dit laatste verhaal komen echo's van heimwee terug

Dus nu, nu eenzaamheid, het bedekt elk gezicht

Maar deze verloren vonken liggen op hun geheugen

Soms zijn ze geketend zoals prachtige dromen dat kunnen zijn