Canción del elegido - Soledad Bravo

Siempre que se hace una historia

Se habla de un viejo, de un niño o de sí

Pero mi historia es difícil:

No voy a hablarles de un hombre común

Haré la historia de un ser de otro mundo

De un animal de galaxia

Es una historia que tiene que ver

Con el curso de la Vía Láctea

Es una historia enterrada

Es sobre un ser de la nada

Nació de una tormenta

En el sol de una noche

El penúltimo mes

Fue de planeta en planeta

Buscando agua potable

Quizás buscando la vida

O buscando la muerte

Eso nunca se sabe

Quizás buscando siluetas

O algo semejante

Que fuera adorable

O por lo menos querible

Besable, amable

Él descubrió que las minas

Del rey Salomón

Se hallaban en el cielo

Y no en el África ardiente

Como pensaba la gente

Pero las piedras son frías

Y le interesaban calor y alegrías

Las joyas no tenían alma

Sólo eran espejos, colores brillantes

Y al fin bajo hacia la guerra…

¡perdón!

quise decir a la tierra

Supo la historia de un golpe

Sintió en su cabeza cristales molidos

Y comprendió que la guerra

Era la paz del futuro:

Lo más terrible se aprende enseguida

Y lo hermoso nos cuesta la vida

La última vez lo vi irse

Entre el humo y metralla

Contento y desnudo:

Iba matando canallas

Con su cañón de futuro

Wanneer er een verhaal wordt gemaakt

Ze praten over een oude man, een kind of over zichzelf

Maar mijn verhaal is moeilijk:

Ik ga je niet vertellen over een gewone man

Ik zal het verhaal maken van een wezen uit een andere wereld

Van een melkwegdier

Het is een verhaal dat er mee te maken heeft

Met de loop van de Melkweg

Het is een begraven verhaal

Het gaat over een wezen uit het niets

geboren uit een storm

In de zon van een nacht

de voorlaatste maand

Het ging van planeet naar planeet

Op zoek naar drinkwater

misschien op zoek naar leven

Of op zoek naar de dood

Dat is nooit bekend

Misschien op zoek naar silhouetten

of iets dergelijks

dat was schattig

Of in ieder geval lief

zoenbaar, aardig

Hij ontdekte dat de mijnen

van koning Salomo

Ze waren in de hemel

En niet in brandend Afrika

hoe mensen dachten

Maar de stenen zijn koud

En hij was geïnteresseerd in warmte en geluk

De juwelen hadden geen ziel

Het waren maar spiegels, felle kleuren

En eindelijk naar de oorlog...

vergiffenis!

ik bedoelde op de grond

Hij kende het verhaal van een klap

Hij voelde gemalen kristallen op zijn hoofd

En hij begreep dat de oorlog

Het was de vrede van de toekomst:

Het meest verschrikkelijke wordt meteen geleerd

En wat mooi is kost ons ons leven

De laatste keer dat ik hem zag gaan

Tussen de rook en granaatscherven

Gelukkig en naakt:

Ik was schurken aan het vermoorden

Met zijn kanon van de toekomst