Timelapse - Sleeping At Last

only the eyes of owls can be seen here;

they are the stars, they radiate.

and every constellation

is a fraction of God’s DNA

that we were made to notice and navigate.

as the moon commands the tide

to balance the weight of change,

we must learn to follow all the same.

when the northern lights were born,

the color poured into our eyes,

like tipping a glass with the ocean inside.

into the darkness,

we will send our symphonies —

a shorthand of existence,

a slowly turning key,

the voyager will leave us with this modest memory of home.

when the sunlight wakes the earth

from its deep sleep,

all creatures bloom.

and through lifted lashes, all is new.

as a newborn recognizes

its mother’s voice from inside the womb,

may we remember the warmth of our youth.

the overture was written,

like the calm before a storm.

with hummingbird precision,

we must follow every chord…

time-lapse reveals a slight of hand,

it unties the rules of time and plan.

stillness is only a state of mind,

a blind spot that brightness has left behind.

wet paint is a privilege that we will find.

as the wrist of an artist

pulls the foreground into the frame,

we must learn to focus, all the same.

all these restless conversations

have tied a string to every living thing,

and our illustrations will draw them near.

alleen de ogen van uilen zijn hier te zien;

het zijn de sterren, ze stralen.

en elk sterrenbeeld

is een fractie van Gods DNA

dat we zijn gemaakt om op te merken en te navigeren.

zoals de maan het getijde beveelt

om het gewicht van verandering in evenwicht te brengen,

we moeten toch leren volgen.

toen het noorderlicht werd geboren,

de kleur stroomde in onze ogen,

alsof je een glas laat vallen met de oceaan erin.

in de duisternis,

we sturen onze symfonieën —

een steno van het bestaan,

een langzaam draaiende sleutel,

de reiziger zal ons achterlaten met deze bescheiden herinnering aan thuis.

wanneer het zonlicht de aarde wekt

uit zijn diepe slaap,

alle wezens bloeien.

en door gelifte wimpers is alles nieuw.

zoals een pasgeborene herkent

de stem van zijn moeder vanuit de baarmoeder,

mogen we de warmte van onze jeugd herinneren.

de ouverture is geschreven,

als de stilte voor een storm.

met kolibrieprecisie,

we moeten elk akkoord volgen...

time-lapse onthult een handje,

het maakt de regels van tijd en plan los.

stilte is slechts een gemoedstoestand,

een blinde vlek die de helderheid heeft achtergelaten.

natte verf is een voorrecht dat we zullen vinden.

als de pols van een artiest

trekt de voorgrond in beeld,

we moeten toch leren focussen.

al die rusteloze gesprekken

hebben een touwtje vastgebonden aan elk levend wezen,

en onze illustraties zullen ze naderbij brengen.