Earth - Sleeping At Last

I dig 'til my shovel tells a secret,

Swear to the earth that I will keep it,

Brush off the dirt

And let my change of heart occur.

Sold soon after the appraisal,

The hammer struck the auction table

Louder than anything I’ve ever heard.

Fault lines tremble underneath my glass house.

But I put it out of my mind

Long enough to call it courage

To live without a lifeline.

I bend the definition

Of faith to exonerate my blind eye.

«'til the sirens sound, I’m safe.»

Meanwhile, my family’s taking shelter.

The sparks send the fire down the wire,

A countdown begins,

Until the dynamite gives in.

The echo, as wide as the equator,

Travels through a world of built up anger-

Too late to pull itself together now.

Fault lines tremble underneath our glass house.

But I put it out of my mind

Long enough to call it courage

To live without a lifeline.

I bend the definition

Of faith to exonerate my blind eye.

«'til the sirens sound, I’m safe.»

There was an earthquake.

There was an avalanche of change.

We were so afraid,

We cried ourselves a hurricane.

There were floods,

Tidal waves over us,

So we folded our hands and prayed.

Like a domino,

These wildfires grow and grow

Until a brand new world takes shape.

Fault lines tremble underneath our glass house.

But I put it out of my mind

Long enough to call it courage

To live without a lifeline.

I bend the definition

Of faith to exonerate my blind eye.

«'til the sirens sound, I’m safe.»

Ik graaf tot mijn schop een geheim vertelt,

Zweer op de aarde dat ik haar zal bewaren,

Borstel het vuil weg

En laat mijn verandering van hart plaatsvinden.

Kort na de taxatie verkocht,

De hamer sloeg op de veilingtafel

Luider dan alles wat ik ooit heb gehoord.

Onder mijn glazen huis trillen breuklijnen.

Maar ik heb het uit mijn hoofd gezet

Lang genoeg om het moed te noemen

Om te leven zonder een reddingslijn.

Ik buig de definitie

Van geloof om mijn blinde oog vrij te pleiten.

"Tot de sirenes klinken, ben ik veilig."

Ondertussen schuilt mijn familie.

De vonken sturen het vuur langs de draad,

Er wordt afgeteld,

Tot het dynamiet het begeeft.

De echo, zo breed als de evenaar,

Reist door een wereld van opgebouwde woede-

Het is nu te laat om zichzelf bij elkaar te rapen.

Onder onze kas trillen breuklijnen.

Maar ik heb het uit mijn hoofd gezet

Lang genoeg om het moed te noemen

Om te leven zonder een reddingslijn.

Ik buig de definitie

Van geloof om mijn blinde oog vrij te pleiten.

"Tot de sirenes klinken, ben ik veilig."

Er was een aardbeving.

Er was een lawine van verandering.

We waren zo bang,

We huilden onszelf een orkaan.

Er waren overstromingen,

Vloedgolven over ons,

Dus vouwden we onze handen en baden.

Als een dominosteen,

Deze bosbranden groeien en groeien

Totdat een geheel nieuwe wereld vorm krijgt.

Onder onze kas trillen breuklijnen.

Maar ik heb het uit mijn hoofd gezet

Lang genoeg om het moed te noemen

Om te leven zonder een reddingslijn.

Ik buig de definitie

Van geloof om mijn blinde oog vrij te pleiten.

"Tot de sirenes klinken, ben ik veilig."