Emphasis - Sleeping At Last

Death is promised to the bee

Who’s sting protects the colony.

Was its life worth nothing more

Than honey for the queen?

Life is a branch and it is a dove,

Handcrafted by confusing love.

Sign language is our reply,

When church bells make no sound.

In hollow towers and empty hives,

We craved sweetness with a fear of heights.

Was it all just a grain of sand

In an hourglass?

The smartest thing i’ve ever learned

Is that i don’t have all the answers,

Just a little light to call my own.

Though it pales in comparison

To the overarching shadows,

A speck of light can reignite the sun

And swallow darkness whole.

Death is a cold, blindfolded kiss.

It is the finger pressed upon our lips.

It puts an unwanted emphasis

On how we should have lived.

Life is a gorgeous, broken gift.

Six billion+ pieces waiting to be fixed.

Love letters that were never signed,

Sent to where we live.

But the sweetest thing i’ve ever heard

Is that i don’t have to have the answers,

Just a little light to call my own.

Though it pales in comparison

To the overarching shadows,

A speck of light can reignite the sun

And swallow darkness whole.

De dood is beloofd aan de bij

Wie zijn angel beschermt de kolonie.

Was zijn leven niets meer waard?

Dan lieverd voor de koningin?

Het leven is een tak en het is een duif,

Handgemaakt door verwarrende liefde.

Gebarentaal is ons antwoord,

Als kerkklokken geen geluid maken.

In holle torens en lege bijenkorven,

We snakten naar zoetigheid met hoogtevrees.

Was het allemaal maar een korreltje zand?

In een zandloper?

Het slimste wat ik ooit heb geleerd

Is dat ik niet alle antwoorden heb,

Gewoon een klein lichtje om het mijne te noemen.

Hoewel het verbleekt in vergelijking

Naar de overkoepelende schaduwen,

Een spikkeltje licht kan de zon weer doen oplaaien

En de duisternis heel doorslikken.

De dood is een koude, geblinddoekte kus.

Het is de vinger die op onze lippen wordt gedrukt.

Het legt een ongewenste nadruk

Over hoe we hadden moeten leven.

Het leven is een prachtig, gebroken geschenk.

Zes miljard+ stukken wachten om te worden gerepareerd.

Liefdesbrieven die nooit zijn ondertekend,

Verzonden naar waar we wonen.

Maar het liefste wat ik ooit heb gehoord

Is dat ik de antwoorden niet hoef te hebben,

Gewoon een klein lichtje om het mijne te noemen.

Hoewel het verbleekt in vergelijking

Naar de overkoepelende schaduwen,

Een spikkeltje licht kan de zon weer doen oplaaien

En de duisternis heel doorslikken.