Atlas: Taste - Sleeping At Last

I am alive, I am awake.

I am aware of what light tastes like.

The curtains drawn, the table’s set;

I wanna be, I wanna be, at my best.

It’s bittersweet, it’s poetry.

Careful pruning of my dead leaves.

It’s holy ground, a treasure chest;

I’m on my knees and only scratch the surface.

Like fists unraveling, like glass unshattering.

Breaking all the rules, breaking bread again.

Swallowing light, 'til we’re fixed from the inside.

Out of the woods, out of the dark.

I’m well aware of the shadows in my heart.

I wanna feel, tectonic shifts;

I wanna be, I wanna be, astonished.

I wanna be astonished.

So I propose a toast:

To fists unraveling, to glass unshattering.

To breaking all the rules, to breaking bread again.

We’re swallowing light, we’re swallowing our pride.

We’re raising our glass, 'til we’re fixed from the inside.

'Til we’re fixed from the inside.

We’re nothing less than a work in progress.

Sacred text on Post-It notes.

We only speak of a world in pieces.

Let’s make a map of what matters most:

Where every fracture is a running river.

Leading us back to our golden coast.

Here’s to showing light,

To fists unraveling, to glass unshattering.

To breaking all the rules, to breaking bread again.

We’re swallowing light, we’re swallowing our pride.

We’re raising our glass, 'til we’re fixed from the inside.

'Til we’re fixed from the inside.

Ik leef, ik ben wakker.

Ik weet hoe licht smaakt.

De gordijnen dicht, de tafel gedekt;

Ik wil op mijn best zijn, ik wil zijn.

Het is bitterzoet, het is poëzie.

Zorgvuldig snoeien van mijn dode bladeren.

Het is heilige grond, een schatkist;

Ik zit op mijn knieën en krab alleen aan de oppervlakte.

Als vuisten die zich ontrafelen, als glas dat onbreekbaar is.

Alle regels breken, weer brood breken.

Licht inslikken, totdat we van binnenuit gefixeerd zijn.

Uit het bos, uit het donker.

Ik ben me goed bewust van de schaduwen in mijn hart.

Ik wil tektonische verschuivingen voelen;

Ik wil, ik wil verbaasd zijn.

Ik wil verbaasd zijn.

Dus ik stel een toast voor:

Om vuisten te ontrafelen, tot glas onbreekbaar.

Om alle regels te breken, om opnieuw brood te breken.

We slikken licht in, we slikken onze trots in.

We heffen ons glas, totdat we van binnenuit gefixeerd zijn.

Tot we van binnenuit gerepareerd zijn.

We zijn niets minder dan een werk in uitvoering.

Heilige tekst op post-it-notities.

We spreken alleen van een wereld in stukken.

Laten we een kaart maken van wat het belangrijkst is:

Waar elke breuk een stromende rivier is.

Leidt ons terug naar onze gouden kust.

Hier is om licht te laten zien,

Om vuisten te ontrafelen, tot glas onbreekbaar.

Om alle regels te breken, om opnieuw brood te breken.

We slikken licht in, we slikken onze trots in.

We heffen ons glas, totdat we van binnenuit gefixeerd zijn.

Tot we van binnenuit gerepareerd zijn.