Atlas: Joy - Sleeping At Last

It is the calm water

In the middle of an anxious sea.

Where heavy clouds part and the sunrise starts

A fire in the deepest part of me.

So I let go and in this moment, I can breathe.

The clumsy start of adolescence,

The glue that mends our broken remnants,

An overwhelming sense of reverence,

It’s a glimpse of light in a mine of gold.

A silver lining spilling over,

The rumor of buried treasure,

The starting line of an adventure,

It’s a glimpse of light in a mine of gold.

It’s an afterglow, it’s an echo

Still ringing out in spite of me.

It’s the faint outline of the divine

In the hiding place of my periphery.

So I let go and in this moment, I can breathe.

I can breathe.

The setting sun through open windows,

The honoring of every shadow,

A gratitude for all that follows,

It’s a glimpse of light in a mine of gold.

The countless stars we’re sleeping under,

It’s the brightest sparks that we remember.

When our eyes are closed, we still see embers,

A glimpse of light in a mine of gold.

It’s a glimpse of light in a mine of gold.

Het is het kalme water

Midden in een angstige zee.

Waar zware wolken uiteenvallen en de zonsopgang begint

Een vuur in het diepste van mij.

Dus ik laat los en op dit moment kan ik ademen.

Het onhandige begin van de adolescentie,

De lijm die onze gebroken overblijfselen herstelt,

Een overweldigend gevoel van eerbied,

Het is een glimp van licht in een goudmijn.

Een zilveren voering die overloopt,

Het gerucht van een begraven schat,

De startlijn van een avontuur,

Het is een glimp van licht in een goudmijn.

Het is een nagloed, het is een echo

Gaat ondanks mij nog steeds over.

Het is de vage omtrek van het goddelijke

In de schuilplaats van mijn periferie.

Dus ik laat los en op dit moment kan ik ademen.

Ik kan ademen.

De ondergaande zon door open ramen,

Het eren van elke schaduw,

Een dank voor alles wat volgt,

Het is een glimp van licht in een goudmijn.

De ontelbare sterren waar we onder slapen,

Het zijn de helderste vonken die we ons herinneren.

Als onze ogen gesloten zijn, zien we nog steeds sintels,

Een glimp van licht in een goudmijn.

Het is een glimp van licht in een goudmijn.