The Dead End Experiment - Sickening Horror

Once i tried to arrest the shievering screams of the mind

Paralysed with fear, devoted to promising acts so blind

Dramatize all this flowing lust, reach the depths of splendor

Ever-enchanting corridors spilling beauty in our dreams

All of a sudden the scenery drowned into

A lake of astral worms to claim their alchemy

Regardless the consequences of tresspassing their resorts,

We sing our putrid hymns to flatter their decay

Driven through the scent of scars once defeated

On the smell of sadness' frost still addicted

Searching for the way to crawl through the nailed eyes

Entering the cells of drones

Once i tried to arrest the shivering screams of the mind

I watched seas of myself devouring the waves of life, terrified

I stepped out of what seemed to be the right reflection in the mirror

All of a sudden the scenery drowned into

A lake of astral worms to claim their alchemy

Regardless the consequences of tresspassing their resorts,

We sing our putrid hymns to flatter their decay

Driven through the scent of scars once defeated

On the smell of sadness' frost still addicted

I watched seas of myself devouring the waves of life, terrified

I stepped out of what seemed to be the right reflection in the mirror

Eens probeerde ik het huiverende geschreeuw van de geest te stoppen

Verlamd van angst, toegewijd aan veelbelovende daden die zo blind zijn

Dramatiseer al deze vloeiende lust, bereik de diepten van pracht

Altijd betoverende gangen die schoonheid in onze dromen verspreiden

Plotseling verdronk het landschap in

Een meer van astrale wormen om hun alchemie op te eisen

Ongeacht de gevolgen van het passeren van hun resorts,

We zingen onze bedorven hymnen om hun verval te vleien

Gedreven door de geur van littekens ooit verslagen

Op de geur van verdriet is de vorst nog steeds verslaafd

Zoekend naar de manier om door de genagelde ogen te kruipen

De cellen van drones betreden

Eens probeerde ik het huiverende geschreeuw van de geest te stoppen

Ik zag hoe zeeën van mezelf de golven van het leven verslonden, doodsbang

Ik stapte uit wat leek op de juiste reflectie in de spiegel

Plotseling verdronk het landschap in

Een meer van astrale wormen om hun alchemie op te eisen

Ongeacht de gevolgen van het passeren van hun resorts,

We zingen onze bedorven hymnen om hun verval te vleien

Gedreven door de geur van littekens ooit verslagen

Op de geur van verdriet is de vorst nog steeds verslaafd

Ik zag hoe zeeën van mezelf de golven van het leven verslonden, doodsbang

Ik stapte uit wat leek op de juiste reflectie in de spiegel