Надежда - Shot

В тетради общей забиты клетки.

Мы топчем памяти остаток, то, к чему шли, много лет мы.

Верно?!

Ведь разве «нет», а нервы?

Кабинет врача, наверное

Тоже с горяча, когда-то был для нас тут характерным.

Печально тут мне, к сожалению, на голову давит,

Атмосферно-ртутное давление, плавит дотла.

До искр, когда могла — близко была,

Где ты сегодня — обелиска свет, там, где я сегодня — мгла.

Угла пятого поиски, то есть, я сам не свой

И поездом бежать, это не выход, как бежал весной.

Глядя из окна, на удачу, рукой,

Увижу, как она, тая, махнёт, обретая покой.

Стой, машинист!

Дай мне дописать повести той

Последний лист, довести до ума картину, бросить кисть!

Доплести ногами до метро, мимо людей,

И где я был, там было и добро, а нутро холодней…

Припев:

Фразы в тетради, битые вазы и разум украден,

Ты — моя доза наркоза, дым, а я — тупо вопрос.

Сразу, потратив, видные паззлы, я глаз её ради,

Наде напишу, я, глядя, на пряди её волос…

Фразы в тетради, битые вазы и разум украден,

Ты — моя доза наркоза, дым, а я — тупо вопрос.

Сразу, потратив, видные паззлы, я глаз её ради,

Наде напишу, я, глядя, на пряди её волос…

Мама на Земле, моя — Вера,

Евгений — благороден, в меру… О семье так мало при народе.

Ты — мои биты, ветхая в клетку тетрадь,

Мне мысли говорят: «Себя готовь…», а любовь: «Ради неё потрать…»

Мне бы за порог твоего дома, наконец,

Мы не настолько разные: ты — козерог, а я — стрелец.

Тут немного ранее совсем, интервалом в декады три,

Но, попробуй, сотри в порошок наш общий декабрь…

«И» так хочет точек — раз, мы расставим на два — их,

Почерком фраз этих, о нас этот рассказ двоих.

Моря прилив и негатива мотивы, не спорю,

Мир богат на див, но ты — мой клад, моя главная дива.

Милая моя, Венера, я, благодаря тебе

И тем размером атмосферы бросил якоря на дно.

И прятать полотно этих мыслей не вижу смысла,

Это просто по триста, тостом, любя, за тебя, моя пристань…

Припев:

Фразы в тетради, битые вазы и разум украден,

Ты — моя доза наркоза, дым, а я — тупо вопрос.

Сразу, потратив, видные паззлы, я глаз её ради,

Наде напишу, я, глядя, на пряди её волос…

Фразы в тетради, битые вазы и разум украден,

Ты — моя доза наркоза, дым, а я — тупо вопрос.

Сразу, потратив, видные паззлы, я глаз её ради,

Наде напишу, я, глядя, на пряди её волос…

De cellen in het gewone notitieboekje zijn verstopt.

We vertrappen de rest van het geheugen, waar we al jaren voor gaan.

Rechts?!

Is het tenslotte "nee", maar zenuwen?

dokterspraktijk misschien

Ook warm, vroeger was het hier typisch voor ons.

Het is hier triest, helaas, het drukt op mijn hoofd,

Atmosferische kwikdruk, smelt tot as.

Tot de vonken, toen ze kon, was ze dichtbij,

Waar jij vandaag bent is een obelisk van licht, waar ik vandaag ben is duisternis.

De hoek van de vijfde zoekopdracht, dat wil zeggen, ik ben mezelf niet

En hardlopen met de trein is geen optie, zoals hardlopen in het voorjaar.

Kijkend uit het raam, voor geluk, met je hand,

Ik zal zien hoe ze, smeltend, zal zwaaien en vrede vindt.

Sta stil, chauffeur!

Laat me het verhaal afmaken

Het laatste vel, maak het schilderij af, laat de kwast vallen!

Weef je voeten naar de metro, langs de mensen,

En waar ik was, was er goedheid, maar de binnenkant was kouder ...

Refrein:

Zinnen in een notitieboekje, gebroken vazen ​​en de geest is gestolen,

Jij bent mijn dosis anesthesie, rook, en ik ben een domme vraag.

Onmiddellijk, nadat ik prominente puzzels heb uitgegeven, kijk ik naar haar omwille van,

Ik zal Nadia schrijven, ik, kijkend naar de lokken van haar haar ...

Zinnen in een notitieboekje, gebroken vazen ​​en de geest is gestolen,

Jij bent mijn dosis anesthesie, rook, en ik ben een domme vraag.

Onmiddellijk, nadat ik prominente puzzels heb uitgegeven, kijk ik naar haar omwille van,

Ik zal Nadia schrijven, ik, kijkend naar de lokken van haar haar ...

Mam op aarde, de mijne is Vera,

Eugene is nobel, met mate... Er is zo weinig over de familie onder de mensen.

Jullie zijn mijn stukjes, een vervallen notitieboekje in een kooi,

Gedachten vertellen me: "Bereid je voor ...", en liefde: "Geef voor haar uit..."

Ik wil graag voor de drempel van je huis, eindelijk

We zijn niet zo verschillend: jij bent een Steenbok en ik ben een Boogschutter.

Hier iets eerder, met tussenpozen van drie decennia,

Maar probeer onze gewone december tot poeder te vermalen...

"En" wil dus stippen - een keer, we zullen ze in twee plaatsen - ze,

In het handschrift van deze zinnen gaat dit verhaal van twee over ons.

Het getij van de zee en negatieve motieven, ik betwijfel niet

De wereld is rijk aan diva's, maar jij bent mijn schat, mijn belangrijkste diva.

Mijn liefste, Venus, ik, dankzij jou

En met die grootte van de atmosfeer gooide hij ankers naar de bodem.

En ik zie geen zin om het canvas van deze gedachten te verbergen,

Het is maar driehonderd, een toast, liefdevol, voor jou, mijn jachthaven ...

Refrein:

Zinnen in een notitieboekje, gebroken vazen ​​en de geest is gestolen,

Jij bent mijn dosis anesthesie, rook, en ik ben een domme vraag.

Onmiddellijk, nadat ik prominente puzzels heb uitgegeven, kijk ik naar haar omwille van,

Ik zal Nadia schrijven, ik, kijkend naar de lokken van haar haar ...

Zinnen in een notitieboekje, gebroken vazen ​​en de geest is gestolen,

Jij bent mijn dosis anesthesie, rook, en ik ben een domme vraag.

Onmiddellijk, nadat ik prominente puzzels heb uitgegeven, kijk ik naar haar omwille van,

Ik zal Nadia schrijven, ik, kijkend naar de lokken van haar haar ...